Rozdział 7 'Śladami Larry'ego'

26.06.1996r. (wieczorem)

Drogi pamiętniku!

            Kiedy się obudziłem za oknami powoli zapadał zmierzch. Leżałem wtulony w Louisa, a na plecach czułem jego delikatne dłonie. Ostrożnie poruszały się wzdłuż mojego kręgosłupa, powodując, że przechodziły mnie przyjemne dreszcze. Zamruczałem cicho w ciepłą szyję chłopaka, przez co jego ręce się zatrzymały. Uniosłem głowę, aby móc na niego spojrzeć i delikatnie się uśmiechnąłem.

            -Dobry wieczór. – powiedziałem zachrypniętym głosem, a na jego policzkach pojawiły się dwa dorodne rumieńce.

            -Jak się czujesz? – zapytał, odgarniając dłonią loki z mojego czoła.

            -O wiele lepiej. – przyznałem.

            -To bardzo się cieszę. – uśmiechnął się szeroko.

            -Zmarnowałeś przeze mnie cały dzień.

            -Nie prawda.

            -Prawda. Leżałeś tu ze mną, a mogłeś przecież robić mnóstwo ciekawszych rzeczy.

            -To nie było wcale takie złe.

            -Jasne. Jeszcze mi powiesz, że chrapałem.

            -A żebyś wiedział! – zachichotał.

            -Mam zatkany nos, ok? To wszystko przez ten cholerny katar.

            -Mhm, nie tłumacz się.

            -Ale taka jest prawda! I nie zmieniaj tematu!

            -Nic nie zrobiłem. – powiedział, udając przestraszonego.

            -Zanudzałeś się na śmierć.

            -Och przestań.

            -Teraz też Cię zanudzam.

            -A może chcę być przez Ciebie zanudzany, hm? – zapytał, a kąciki moich ust uniosły się w górę. Ponownie schowałem twarz w jego szyi, kreśląc nosem jakieś znaczki na skórze.

            -Ej, to łaskocze. – powiedział Lou, wiercąc się. Zaśmiałem się cicho, po czym delikatnie pocałowałem jego obojczyk.

            -Przepraszam. – wyszeptałem.

            -N-nic się n-nie stało. – wyjąkał, a ja uśmiechnąłem się jeszcze szerzej. Nagle, ciszę przerwał krótki dzwonek, dochodzący z telefonu mojego przyjaciela. Oderwał rękę od moich pleców i wyjął sprzęt z kieszeni spodni. Po chwili, cały zesztywniał, a jego oddech stał się szybszy.

            -Co się stało? – zapytałem, zmieniając pozycję, abyśmy oboje mogli usiąść.

            -Uhm… nic takiego.

            -No powiedz.

            -Mike znowu napisał.

            -Om… mógłbym wiedzieć co?

            -Chce się ze mną spotkać.

            -Ponownie?

            -Jak widać.

            -Po co?

            -Na ostatnim spotkaniu powiedział, żebym pomyślał i się zastanowił.

            -Nad czym?

            -Czy chcę do niego wrócić.

            -Ach, no tak.

            -Co wiązało się z tym, że musielibyśmy spotkać się znowu, abym dał mu odpowiedź.

            -Jasne, rozumiem.

            -Haz, ja nie chcę go znowu widzieć. – przyznał,  a ja przygarnąłem go do uścisku.

            -Będzie dobrze. Powiesz mu prawdę i już.

            -Tylko, co jest prawdą? – zapytał, a moje serce mimowolnie zaczęło bić o wiele za szybko.

            -Mówiłeś, że nie chcesz go znać. – odparłem cicho.

            -Tak, ale…

            -Ale co?

            -Wydawał się taki szczery.

            -I co w związku z tym?

            -Tak jakby naprawdę się starał i żałował.

            -Może mu wybacz?

            -Nie wiem, czy potrafię.

            -Na to musisz sam sobie odpowiedzieć.

27.06.1996r.

Drogi pamiętniku!

            Kolejny poniedziałek i kolejny dzień, kiedy miałem szansę trochę zarobić. Mimo, że nie czułem się jeszcze w pełni zdrowy, wstałem rano i udałem się do pracy. Miałem do porozkładania mnóstwo towaru, więc nie było nawet czasu, aby spojrzeć na zegarek. Co chwile schylałem się i prostowałem, aby położyć dany produkt na półce.

Kiedy już w końcu skończyłem, poszedłem się przebrać i wróciłem do domu. Było mi dziwnie, bo przez całą drogę nie miałem z kim porozmawiać, a gdy wszedłem do mieszkania wydało się przerażająco puste. Dzisiaj Louis poszedł spotkać się z Mikem i wyjaśnić całą sprawę. Nie miałem pojęcia, jak to się skończy, a może zacznie? Byłem strasznie ciekawy, ale też bałem się tego usłyszeć. Nie mam nic przeciwko temu, aby Lou i Mike byli razem. Chcę tylko, żeby mój przyjaciel był szczęśliwy, a skoro miał być, dzięki temu chłopakowi, to co w tym złego? Może to, że zostanę odrzucony na drugi tor i nie będę już potrzebny? Co z tego, że Tommo zapewniał, że jestem dla niego ważny? Przecież wszystko może się zmienić.

Nagle, usłyszałem pukanie do drzwi, więc udałem się do przedpokoju. W progu stał niewysoki chłopak z ciemnymi, krótkimi włosami. Jego oczy były brązowe, lecz kolor mało intensywny.

            -Dzień dobry, w czym mogę pomóc? – zapytałem, wpatrując się w gościa.

            -Jesteś Harry?

            -Tak, a Ty?

            -Mike.

            -Och. – wymsknęło mi się. Co on tu robił do jasnej cholery? –Miło mi Cię poznać. – wycedziłem, nie mając zielonego pojecia, co powiedzieć.

            -Tak, jasne.

            -Umm… Co Cię do mnie sprowadza?

            -A jak myślisz?

            -Louisa u mnie nie ma.

            -Nie?

            -Nie, miał spotkać się z Tobą.

            -Spotkaliśmy się.

            -To nie rozumiem.

            -Chodzi o to, że ja jeszcze nie skończyłem, a on sobie poszedł, tłumacząc, że musi coś załatwić.

            -To może właśnie to załatwia, hm?

            -Minęła godzina.

            -I co z tego?

            -Skoro nie skończyliśmy, to powinien zadzwonić.

            -Masz do mnie pretensje, że nie chce się z Tobą widzieć?

            -On chcę się ze mną widzieć, jasne?

            -Jak uważasz.

            -Wątpisz w to?

            -Nie rozumiem, po co do mnie przyszedłeś.

            -Myślę, że on tu jest.

            -Mylisz się, bo go tu nie ma.

            -Owszem, jest.

            -Czy Ty właśnie sugerujesz, że kłamię? – zapytałem z ironicznym uśmieszkiem.

            -To Cię śmieszy?

            -Zdecydowanie.

            -Nie wiem, co on w Tobie widzi, serio.

            -Słucham?

            -Nie rozumiem, co jest w Tobie tak pociągającego.

            -Nadal nie rozumiem.

            -Louis nie chce do mnie wrócić ze względu na Ciebie, a ja nie mam pojęcia dlaczego.

            -Emm… powiedział tak?

            -Nie do końca.

            -Więc po czym to wywnioskowałeś?

            -Kiedy wspominam mu, jak kiedyś było nam dobrze, on tłumaczy, że teraz jest o wiele lepiej i nie zamierza tego zmieniać, że nie potrzebuje już nikogo innego do szczęścia.

            -Jeśli tak mówi, to dlaczego ciągle go męczysz?

            -Ja go męczę?!

            -Chodzi mi o to, że nie chcesz dać mu spokoju.

            -Nie powiedział, żebym go zostawił.

            -Jesteś pewien? Może nie potrafisz po prostu tego pojąć?

            -Chcesz mi wmówić, że Louis mnie nie chce?

            -Wmówić? Dlaczego mówisz, jakbym kłamał?

            -On mnie nie chce?

            -Przepraszam, ale czy Ty chciałbyś być z osobą, która wyrządziła Ci tyle krzywdy? Pomyśl, co zrobiłeś i czy da się to naprawić, a potem miej pretensje do innych. Widzisz problem we mnie, a nie w sobie. Nie potrafisz przyznać się do błędu.

            -Potrafię.

            -Tak?

            -Tak.

            -Skoro potrafisz, to dlaczego nie dasz spokoju Louisowi?

            -Bo jest jedyną osobą, która może mi pomóc.

            -Pomóc?

            -Jestem chory.

            -Och, błagam. Nie bierz mnie i go na litość. Jeżeli jesteś chory to musisz się leczyć, a nie wplątywać innych w swoje problemy.

            -Nic o mnie nie wiesz.

            -Co to ma do rzeczy?

            -Zrobiłeś mu wodę z mózgu i dlatego myśli, że mnie nie kocha.

            -Wybacz, ale nie mam ochoty dłużej ciągnąć tej rozmowy, do widzenia. – powiedziałem i zamknąłem mu drzwi przed nosem.

28.06.1996r.

Drogi pamiętniku!

            -Harry! – usłyszałem za sobą wołanie, kiedy wychodziłem z supermarketu po skończonej pracy. Odwróciłem się i zauważyłem, biegnącego w moją stronę Louisa. Kiedy już do mnie dotarł, mocno się do mnie przytulił, a ja zachichotałem.

            -Nie widzieliśmy się dzień.

            -No właśnie! – zaśmiał się. –Wybacz, że wczoraj już nie zadzwoniłem.

            -Nie ma sprawy. – odsunęliśmy się od siebie.

            -Jak się czujesz?

            -Dobrze. Wczoraj był u mnie Mike.

            -Tak, wiem. Przepraszam.

            -Za co? Przecież to nie Twoja wina.

            -Niby tak, ale…

            -Nie ma żadnego ale. Spokojnie, nic wielkiego się nie stało.

            -Nie powinien do Ciebie przychodzić.

            -A Ty nie powinieneś się tym przejmować. Mówię poważnie, to nic takiego. Przecież to on za siebie decyduje i nie masz na to żadnego wpływu.

            -No dobrze, dobrze. Na pewno wszystko ok.?

            -Zdecydowanie. – powiedziałem i szeroko się uśmiechnąłem. Owinąłem dłonią talię przyjaciela i pociągnąłem go, abyśmy razem poszli w stronę mojego mieszkania.

            Po zjedzonym obiedzie i rozmowie o niczym, postanowiliśmy obejrzeć jakiś film. Uruchomiłem jakąś płytę DVD i usiadłem obok Louisa na kanapie. Nie było nam dane jednak zacząć seansu, gdyż przerwał nam dzwonek do drzwi. Wstałem więc i poszedłem je otworzyć, a w progu zastałem tą samą osobę, która odwiedziła mnie wczoraj.

            -Czy tym razem zastałem Louisa? – zapytał, oszczędzając sobie przywitania.

            -Dlaczego nie pójdziesz do jego domu, tylko przychodzisz do mnie?

            -I tak by mi nie otworzył.

            -Czy to nie znaczy, żebyś dał mu spokój?

            -Jest u Ciebie, czy nie?

            -Jest.

            -Zawołaj go.

            -Hmm… zapytam, czy ma ochotę z Tobą rozmawiać.

            -Louis! – krzyknął głośniej poirytowany chłopak, a po chwili obok mnie pojawił się Tommo. Jego oczy na widok Mike’a znacznie się powiększyły zatańczyły w nich iskierki strachu.

            -Co Ty tu robisz? – zapytał, drżącym głosem.

            -Chciałem z Tobą porozmawiać.

            -Przecież już rozmawialiśmy.

            -Nie skończyliśmy.

            -Poprosiłem Cię o czas.

            -Już się skończył.

            -Słucham?

            -Nie mogę dłużej czekać, zrozum to.

            -Mike…

            -Co Mike? Ciągle tylko się wykręcasz!

            -Lou próbuje dać Ci do zrozumienia, abyś się od niego odczepił, a Ty najwidoczniej nie potrafisz tego zrozumieć! – powiedziałem głośno, a ich oczy z zaskoczeniem skierowały się na mnie.

            -To prawda? – zapytał Mike mojego przyjaciela, jednak nie doczekał się odpowiedzi. Louis stał jak wryty i co chwilę patrzył to na mnie to na gościa.

            -Louis? – ponaglił go. Oczy Tomlinsona mocno się zamknęły, jakby intensywnie nad czymś rozmyślał.

            -Ja rozumiem, że się leczysz, że chcesz być zdrowy, ale ja już nie potrafię udawać, że próbuję odbudować uczucie, które nas łączyło.

            -Udawać?

            -Nie kocham Cię, Mike. – wyszeptał, a jego powieki uniosły się z powrotem do góry.

            -Ale Louis…

            -Proszę Cię. Daj mi spokój.

            -Gdyby nie ten Harry, już dawno bylibyśmy razem.

            -Nie wplątuj w to Hazzy.

            -Ale taka jest prawda.

            -Nawet jeśli to co z tego?

            -…

            -No właśnie. Harry nie ma z tym nic wspólnego, więc przestań. Chodzi tu tylko i wyłącznie o mnie i Ciebie.

            -Lou… wyjechałem, leczyłem się, bo chcę być zdrowy. Robię to wszystko dla Ciebie, dla nas.

            -Nie. Nie ma już nas, Mike.

            -Nie zmienia to faktu, że robię to dla Ciebie.

            -Rozumiem. Nawet nie wiesz, jak mnie to cieszy. Chcę, abyś był zdrowy i szczęśliwy, ale również pragnę, żebyś uświadomił sobie, że nie mogę z Tobą być.

            -Dlaczego?

            -Powiedziałem już.

            -Mam Ci dać spokój, tak? Nie chcesz mnie? Masz mnie w dupie?

            -Nie mam Cię gdzieś. Możemy się przyjaźnić?

            -Tak się zawsze mówi.

            -Przykro mi, Mike.

            -Cześć. – powiedział, odwrócił się na pięcie i odszedł. Louis stał nadal w tym samym miejscu, a po jego policzku spłynęła pojedyncza łza. Zamknąłem drzwi od mieszkania, po czym przygarnąłem przyjaciela do mocnego uścisku. Wtulił się w mój tors i po chwili poczułem, jak jego łzy pomoczyły moją koszulkę. Zaprowadziłem go ostrożnie do dużego pokoju i usiedliśmy na kanapie. Lou natychmiast przylgnął do mnie, a ja owinąłem wokół jego ciała ramiona. Jedną dłonią głaskałem jego plecy, a drugą bawiłem się ciemnymi włosami.

            -Ciii… już dobrze, Lou. – próbowałem go uspokoić i na szczęście zadziałało. Po kilku minutach przestał się trząść, co oznaczało, iż przestał płakać. Jego uścisk trochę się rozluźnił, głowę ułożył na mojej klatce piersiowej, a rękoma oplątał mój brzuch. Moje dłonie nadal były w tym samym miejscu, lecz trochę zmieniłem pozycję, aby było nam wygodniej.

            -Dziękuję, Haz.

            -Za co?

            -Za to, że jesteś. – odparł, a moje oczy nagle stały się wilgotne. Tak bardzo zapragnąłem mu teraz powiedzieć, jak bardzo jestem szczęśliwy, że jest obok mnie, że przeraźliwie go kocham i nie wiem, co bym zrobił, gdyby odszedł. Jednak nie umiałem tego zrobić, byłem zbyt wielkim tchórzem, aby przyznać się do moich uczuć. Nie zniósłbym odrzucenia, a tym bardziej przez Louisa.

________________________________________________

Cześć wszystkim! <3 Wybaczcie, że rozdział znowu tak późno, ale miałam o dziwo niewiele czasu. Jak już wspominałam, w czwartek miałam bal, na który trochę się przygotowywałam. Poza tym, było naprawdę ciepło przez ostatnie dni i wybrałam opalanie, niż spędzenie dnia przed laptopem. Myślę, że większość, by tak zrobiła i niestety to samolubne i bardzo Was za to przepraszam. 

1. lipca wyjeżdżam na obóz i mam nadzieję, że będę mogła wziąć ze sobą laptopa. Nie jestem pewna, czy jest tam WiFi, ale jeśli tak to prawdopodobnie uda mi się dodać jeden lub dwa rozdziały. Spędzę tam dwa tygodnie i przypuszczam, że nie znajdę wiele czasu, ale się postaram. 

Małymi kroczkami zbliżamy się już do końca, chyba, tak myślę. W sumie to sama nie wiem, czy pisać dłuższe opowiadanie, czy je zakończyć. Miło by było, gdybyście napisali, co mam zrobić, bo nie jestem pewna, czego oczekujecie. Podoba Was się ta historia, nie jest zbyt nudna? Zapraszam do komentowania.

Kocham Was! xx