Rozdział 5 'Śladami Larry'ego'

22.07.1996r.

Drogi pamiętniku!

            Praca dłużyła mi się niesamowicie, a spoglądanie co chwilę na zegarek wcale mi nie pomagało. Louis miał dziś spotkanie z Mike’iem i może zabrzmi to dziwnie, ale strasznie się denerwowałem. Kiedy już stąd wyjdę, wystarczy, że zadzwonię do przyjaciela i będę wszystko wiedział. Tak bardzo zżerała mnie ciekawość.

            Kiedy w końcu znalazłem się na świeżym powietrzu, wybrałem numer Louis’a i przyłożyłem telefon do ucha w oczekiwaniu na jego głos.

            -Cześć, Haz. – przywitał się.

            -Cześć, i jak poszło?

            -Hm… wpadniesz do mnie?

            -Jasne, zaraz u Ciebie będę.

            -Do zobaczenia.

Pognałem czym prędzej w stronę jego domu. Chciałem jak najszybciej wszystkiego się dowiedzieć. Pragnąłem usłyszeć, że już wszystko w porządku, że Mike odszedł i teraz będzie tylko lepiej. Jednak nie było nam to dane.

Zapukałem w drewniane drzwi niewielkiego domu, a po chwili ujrzałem w drzwiach przygnębionego chłopaka. Spojrzałem na niego ze współczuciem, choć nawet nie wiedziałem, co się wydarzyło. Zaprosił mnie do środka i kiedy już usadowiliśmy się na kanapie w salonie, zacząłem.

            -Coś nie tak? – zapytałem, a Lou tylko pokiwał twierdząco głową. Mój żołądek nagle skurczył się do niemożliwych wielkości, a moje oczy rozszerzyły. Przecież miało być dobrze.

            -Co się stało? – wyszeptałem. Tommo zacisnął mocno powieki i głośno westchnął.

            -Tak  jak obiecał, przeprosił mnie i nawet nie dotknął.

            -To o co chodzi?

            -Nie poprzestał na tym. Chciał jeszcze o czymś porozmawiać, więc zgodziłem się, a teraz wiem, że to był ogromny błąd.

            -Co Ci powiedział?

            -Zaczął się tłumaczyć, że wcale nie chciał tak postępować. Powiedział, że był… chory.

            -Chory?

            -Tak. Wyjechał, aby się leczyć. Miał zaburzenia psychiczne, lecz nie chciał zdradzić, jakie dokładnie.

            -Co w związku z tym?

            -Poprosił, abym dał mu jeszcze jedną szanse. – wyszeptał, a ja zamarłem z szeroko rozwartymi oczami. Przełknąłem głośno ślinę, nie mogąc nic z siebie wykrztusić. Tak jak myślałem… Mike wrócił, Lou mu wybaczy i będą szczęśliwi. Ja stanę się tylko problemem, ale poradzę sobie. Przecież zawsze radziłem sobie z odrzuceniem.

            -Nie, Harry. Nie dam mu szansy. – powiedział, jakby wiedział, o czym właśnie myślę. Mimo wszystko, odetchnąłem z ulgą, a myśl o odrzuceniu rozmyła się, a w zamian poczułem ciepło.

            -Skoro wyleczył się dla Ciebie, dlaczego nie?

            -Oh, przestań mówić, jakbyś chciał, abym do niego wrócił. – odparł, a ja zdziwiłem się jeszcze bardziej. Skąd on mógł wiedzieć?

            -Po prostu… chcę dobrze.

            -Harry. – wyszeptał i spojrzał na mnie wzrokiem przepełnionym bólem. –Może zdawać Ci się, że przesadzam. W końcu to był tylko chłopak. Każdy ma prawo prosić o drugą szansę, ale wiedz, że to co przeżyłem było straszne. Nie chcę do tego wracać, a kiedy patrzę  na jego twarz zaczynam przeżywać wszystko od początku. Przypominają mi się tylko te najgorsze chwile. W zasadzie, tych dobrych było niewiele. Pragnę tylko, aby dał mi spokój. Nie chcę go.

            -Ja… rozumiem Cię. Próbuję. Wcale nie przesadzasz. To co on zrobił było okropne.

            -Czy mógłbyś mnie teraz przytulić? – zapytał, a ja poczułem delikatny ucisk w klatce piersiowej. Przysunąłem się do niego bliżej i przytuliłem go do siebie. Położył głowę na moim torsie, mocno się we mnie wtulając. Gładziłem jedną ręką delikatnie jego plecy, a drugą wsunąłem w miękkie włosy. Palcami bawiłem się jego czupryną, a po kilku minutach usłyszałem, jak cicho zamruczał. Moje serce zaczęło bić o wiele za szybko i choć bardzo się starałem, nie mogłem temu zapobiec.

Nagle, Tommo odsunął się ode mnie, aby spojrzeć w moje oczy.

            -Coś nie tak? – zapytał zdezorientowany.

            -Nie… dlaczego pytasz?

            -Twoje serce… - powiedział, a na moje policzki wstąpiły dwa soczyste rumieńce. Chłopak jedynie uśmiechnął się szeroko, po czym wrócił do poprzedniej pozycji. Starałem się oddychać spokojnie i po niedługim czasie przyzwyczaiłem się do jakże wygodnej i przyjemnej pozycji.

23.07.1996r.

Drogi pamiętniku!

            Dzisiaj z moim przyjacielem było już o wiele lepiej. Po pracy poszliśmy razem na długi spacer, aby wykorzystać wspaniałą pogodę. Nie było za zimno, ani za gorąco, więc żal spędzić taki dzień w domu. Nie poruszałem tematu Mike’a, bo nie chciałem widzieć znowu smutnej twarzy Louisa. Rozmawialiśmy na byle jakie tematy, ale oboje czuliśmy się dobrze. W końcu nie ważne o czym się rozmawia, ważne z kim.

            Jak już kiedyś pisałem, Tomlinson nie był dla mnie tylko przyjacielem. Przy nim czułem się zupełnie inaczej, niżbym był z Liamem czy Niallem. Po pierwsze, przy nich nie rumieniłem się tak często, a po drugie, nie czułem się, jakbym miał zaraz wystrzelić ze szczęścia. Nie znałem tego chłopaka długo, ale byłem przekonany, że był wspaniały. Zawsze starał się być miły, nie kłócił się o byle co i ani razu mnie nie okłamał.

            -A jak w pracy? – zapytał, kiedy przez kilka minut panowała między nami cisza.

            -Nie narzekam. Może jest czasem nudno, ale ważne, że dają mi za to pieniądze.

            -Nie myślałeś o czymś lepszym?

            -Lepszym? To znaczy?

            -Gdzieś, gdzie będziesz chciał przebywać, większe zarobki i tak dalej.

            -Sam nie wiem. Teraz są wakacje i mam trochę czasu, ale potem pójdę na studia i mogę nie dać sobie rady.

            -Czyli wybierasz się na studia dzienne?

            -Tak myślałem. Zaoczne są trochę drogie, a mnie ledwo stać na czynsz.

            -Jeśli chcesz… mogę Ci pomóc.

            -W jakim sensie?

            -Mogę Ci dołożyć.

            -Louis, przestań. Poradzę sobie.

            -Chcę tylko pomóc.

            -Dziękuję, ale jest dobrze, tak jak jest.

            -No ok ok. – uśmiechnąłem się do niego, a po chwili usłyszałem krótki dźwięk, dochodzący z jego telefonu. Chłopak wyjął sprzęt z kieszeni spodni i odczytał wiadomość, a jego mina od razu zrzedła.

            -Co się stało?

            -Nie pisał wczoraj cały dzień. Myślałem, że sobie odpuści, a on znowu. – powiedział widocznie zdenerwowany.

            -Co napisał?

            -Żebym dał mu szanse. Jest w parku i na mnie czeka.

            -Pójdziesz tam?

            -Nie wiem.

            -Chcesz?

            -Nie chcę, ale chyba muszę.

            -Może pójdę z Tobą?

            -To miłe, Haz, ale wolę, aby nic Ci się nie stało.

            -Co masz na myśli?

            -Nie wiem, jak zareaguje na to, że mam przyjaciela.

            -Lou, czy Ty słyszysz, co mówisz?

            -Wiem, wiem, ale ostrożności nigdy za wiele.

            -No dobrze.

            -Możesz mnie odprowadzić i zaczekać chwilę, hm?

            -Okej, dobrze.

Poszliśmy więc w stronę parku, rozpoczynając temat wspólnych wakacji. Jak się okazało oboje mamy naprawdę dużo czasu i postanowiliśmy razem gdzieś wyjechać. Myślę, że to będzie wspaniała okazja, abyśmy poznali się jeszcze lepiej!

            Kiedy weszliśmy do Central Parku, Louis zatrzymał się i odwrócił przodem w moją stronę.

            -Na pewno chcesz czekać? Nie wiem, ile to zajmie.

            -Poczekam. – powiedziałem z delikatnym uśmiechem.

            -Postaram się załatwić to jak najszybciej.

            -Dobrze. Jakby coś się działo, krzycz, dzwoń, nie wiem.

            -Spokojnie, Haz. – chłopak zaśmiał się krótko. –Myślę, że aż tak źle nie będzie.

            -Uważaj na siebie. – powiedziałem jeszcze i wyszukałem wzrokiem wolną ławkę. Usiadłem na niej wygodnie, po czym rozejrzałem się dookoła. Trawa była soczyście zielona, a korony drzew delikatnie bujały się z wiatrem. Na skórze czułem przyjemne, ciepłe promienie słoneczne, a na dodatek w powietrzu unosił się niezwykle świeży zapach. Przymknąłem na chwilę powieki i wziąłem głęboki wdech. Otworzyłem oczy i wyjąłem ze spodni telefon, aby zobaczyć, ile czasu minęło, odkąd Louis poszedł do Mike’a. Pięć minut. Cholera, trochę jeszcze sobie poczekam.

            Po, jak dla mnie, długim czasie, zacząłem palcami wystukiwać na drewnie jakąś melodyjkę. Czas dłużył mi się niesamowicie i nie mogłem doczekać się powrotu przyjaciela. Tak bardzo pragnąłem zobaczyć jego radosną twarz i usłyszeć, że wszystko już w porządku. Jednak moja podświadomość mówiła mi, że będzie zupełnie inaczej. Skoro po ostatnim spotkaniu było źle, po tym może być nawet gorzej.

            Po około pół godzinie, ujrzałem zbliżającą się sylwetkę chłopaka. Wstałem więc i zacząłem iść naprzeciw niemu. Kiedy byliśmy już blisko siebie, zatrzymaliśmy się. Louis miał spuszczoną głowę, więc uniosłem jego podbródek dłonią, by na mnie spojrzał. Jego oczy zdradzały wszystko. Był smutny, przygnębiony i bał się. Jego oczy błyszczały się, ale nie ze szczęścia, lecz były to łzy, które lada chwila mogły spłynął po policzkach. Natychmiast porwałem go w ramiona, gładząc rękoma plecy. Tommo wtulił się mocno w moje ciało, a twarz schował w zagłębieniu mojej szyi. Jego oddech łaskotał delikatnie moją skórę, a ja poczułem, jak przeszywają mnie dreszcze.

            -Lou.

            -…

            -Lou, Kochanie, będzie dobrze, huh?

            -Nie będzie. – wyszeptał.

            -Pomogę Ci.

            -Harry.

            -Zrobię wszystko, co w mojej mocy, okej? Wszystko. – chłopak odsunął się delikatnie, aby spojrzeć w moje oczy. Oparł swoje czoło o moje, a po policzku spłynęła samotna łza. Ostrożnie otarłem ją dłonią, a Tommo lekko się uśmiechnął.

            -Dziękuję. – powiedział cicho, a ja ponownie przygarnąłem go do uścisku.

Po kilkunastu minutach milczącego spaceru, udaliśmy się w stronę mojego mieszkania.

Usiedliśmy na kanapie przed telewizorem, aż w końcu postanowiłem przerwać ciszę.

            -Lou?

            -Hm?

            -Co się stało? – chłopak spojrzał na mnie i spuścił głowę.

            -Powiedział, że strasznie żałuje.

            -Mówił to już kiedyś.

            -On nadal mnie kocha. – wyszeptał, a moje serce zaczęło bić niespokojnie szybko.

            -Masz pewność?

            -Wytłumaczył, że nie umiał ode mnie odejść. Potrzebował pretekstu i dlatego tak wyszło. Kiedy go odrzuciłem, mógł z czystym sumieniem wyjechać, aby się leczyć. Dla mnie. – powiedział cicho, a ja nie umiałem odpowiedzieć.

            -Harry, powiedz coś.

            -Co mam powiedzieć?

            -Nie wiem. Powiedz, że kłamie, że robi to specjalnie. Cokolwiek!

            -A co jeśli wcale nie kłamie? Co jeśli to prawda? – zapytałam, patrząc w jego oczy.

            -Nie wrócę do niego. – zapewnił.

            -Dlaczego?

            -Bo nie chcę.

            -Nie chcesz? A dlaczego jesteś smutny?

            -Haz.

            -Dlaczego jesteś smutny?

            -Bo go widziałem, rozmawiałem z nim, a nie chcę go znać. Nie chcę, rozumiesz?

            -Skrzywdził Cię, ale żałuje tego. Poza tym robił to, bo był chory.

            -Ughh… Harry. Proszę Cię przestań.

            -Chcesz do niego wrócić, prawda?

            -Słucham?

            -Odpowiedz mi.

            -Nie muszę Ci się tłumaczyć! – powiedział, unosząc głos. Spojrzałem na niego zaskoczony i odwróciłem wzrok.

            -Jasne, nie musisz. – powiedziałem cicho, po czym zacząłem tępo wpatrywać się w ekran telewizora.

Milczeliśmy przez dobre pół godziny, aż spostrzegłem, jak chłopak się do mnie przybliża.

            -Harry… - zaczął błagalnym głosem.

            -Haz, nie chcę się z Tobą kłócić.

            -Ja też nie.

            -Po prostu już sam nie wiem, co robić.

            -To znaczy?

            -Nie mam pojęcia, jak do niego mówić. Powiedziałem mu chyba dziesięć razy, że nic z tego nie będzie, żeby dał sobie spokój.

            -Kochasz go? – zapytałem, a Lou spojrzał na mnie zaskoczony.

            -Nie, nie kocham go.

            -Jesteś pewny?

            -Tak. Na sto procent.

            -Powiedz mu to.

            -Mam mu powiedzieć, że go nie chcę? Przecież tak nie można.

            -Nie w ten sposób. Powiedz mu, że nic do niego nie czujesz, że nie potrafisz go pokochać, po tym co zrobił, że za wiele z nim przeżyłeś, aby do tego wracać. – mój przyjaciel zamyślił się na chwilę, po czym delikatnie uśmiechnął.

            -Dziękuję, po raz setny.

            -Huh, nie ma sprawy. – powiedziałem z uśmiechem.

Patrzyliśmy na siebie przez kilka sekund, a po chwili mocno się objęliśmy.

            -Przepraszam, że krzyknąłem.

            -Nie, to ja przepraszam.

24.07.1996r.

Drogi pamiętniku!

            Dzisiaj było spokojnie. Jak zazwyczaj po pracy, poszliśmy z Lou do mojego mieszkania, zjedliśmy obiad i siedzieliśmy przed telewizorem. Niestety, na dworze ciągle padało, więc nie było szans na spacer.

            -Co z naszym wyjazdem? – zapytał, kiedy zaczęły się reklamy między filmem, który oglądaliśmy.

            -Rozmawiałem z moim szefem i wybłagałem od niego tydzień wolnego.

            -To wspaniale! Umówiliście się już na konkretny termin?

            -Właśnie nie, bo nie wiedziałem, kiedy zamierzamy wyjechać.

            -Mi to obojętne. – powiedział, uśmiechając się.

            -Co powiesz na pierwszy tydzień lipca?

            -Pasuje mi.

            -Okej. A jedzie ktoś z nami? – zapytałem nieśmiało.

            -Zayn ma wolne dopiero w sierpniu, dlatego wtedy wyjeżdżam z nim i El. Nie wiem, jak Liam i Niall.

            -Oni raczej nie będą chcieli.

            -Dlaczego? Nie lubią mnie?

            -Lubią! Oczywiście, że lubią.

            -To o co chodzi?

            -Liam chcę spędzić wakacje z Danielle, a Niall leci do Irlandii na cały lipiec.        

            -Czyli cały tydzień będzie tylko nasz. – powiedział, uśmiechając się, a na jego policzkach pojawiły się dwa słodkie rumieńce. Zaśmiałem się cicho, a Louis odwrócił głowę, aby na niego nie patrzył.

            -No ej! – krzyknąłem w proteście, chichocząc.

            -Odczep się.

            -Wyglądasz tak uroczo, kiedy się rumienisz.

            -Wyglądam głupio.

            -Oj, przestań. – powiedziałem i przysunąłem się do niego, próbując dostrzec jego buzię.

            -Harry! – krzyknął, śmiejąc się.

            -No co?! Pokaż się! – chichocząc, jak opętany, wdrapałem się na jego kolana. Dłonią przyciągnąłem jego twarz, aby na mnie spojrzał i kiedy już w całości mogłem dojrzeć nieziemsko niebieskie oczy i różowe policzki, kąciki moich ust powędrowały wyjątkowo wysoko. Chłopak zaśmiał się cicho i oblał jeszcze większym rumieńcem.

            -Zabiję Cię kiedyś. – powiedział.

            -Jesteś taki słodki. – odparłem, wtulając się w jego tors. Od razu objął mnie rękoma, a ja schowałem twarz w jego szyi. Delikatnie pocałowałem jego skórę na obojczyku i poczułem, jak jego oddech przyspieszył. Powtórzyłem to kilka razy, aż trochę się rozluźnił.

            -C-co robisz? – spytał cicho.

            -Całuję Cię, Głupku. – powiedziałem, chichocząc. Uniosłem głowę na wysokość jego i delikatnie się uśmiechnąłem. –Przeszkadza Ci to?

            -Nie, nie. – odparł lekko zawstydzony. –Wręcz przeciwnie. – dopowiedział i cicho się zaśmiał, a ja rozpłynąłem się w jego radosnym spojrzeniu.

_________________________________________________

Cześć wszystkim! <3 Bardzo dziękuję wszystkim za te miłe słowa i zapewnianie, że to opowiadanie wcale nie jest nudne. Nadal uważam, że ma wiele błędów i jest niedopracowane, ale przynajmniej nie jest tak źle ;) 

Kolejny rozdział prawdopodobnie w czwartek lub piątek. 

Byłabym wdzięczna za jakikolwiek komentarz. xx