Rozdział 2. 'Never let me go.'

Cześć ;3

Postanowiłam jednak dodać dzisiaj 2. Rozdział. Taka mała niespodzianka : ))

Co sądzicie o tym rozdziale?

Rozdział 2.

            Dzisiaj miałem o wiele lepszy humor. Śledzące mnie spojrzenia były mi obojętne i nie przejmowałem się nimi. Dzięki Harremu jest mi łatwiej. Chłopcy też okazali się bardzo mili. Chcieli się ze mną zaprzyjaźnić, mimo mojej odmienności.

            Był już piątek, więc jutro wyczekane wolne. Tydzień minął mi dość szybko, nawet z nie zbyt przyjemnymi, pierwszymi dniami. Teraz idę korytarzem, mając gdzieś śmiechy na mój widok. Zresztą już tylko jedna lekcja.

-Cześć Lou! – usłyszałem za sobą głos. Odwróciłem się i uśmiech sam cisnął mi się na twarz.

-Cześć Harry. – przywitałem się radosny, że go widzę.

-Jutro idziemy z chłopakami do wesołego. Chcesz iść z nami?

-Jeśli nie macie nic przeciwko.

-Oj, Lou. Nie bądź taki spięty. – wyszczerzył się, pokazując swoje dołeczki w policzkach. Naprawdę je uwielbiałem. – Wyluzuj się. – puścił mi oczko.

-No ok, ok. Pójdę. – uśmiechnąłem się.

-A tak właściwie to.. gdzie mieszkasz?

-Na 74 Brook Street.

-Serio? Mieszkam na ulicy obok.

-Ooo.. to naprawdę dziwne, że Cię nigdy nie widziałem.

-I nawzajem. – zaśmiał się.

-Kiedy kończysz?

-Za godzinę, a Ty?

-Też.

-To idziemy razem? – zapytał.

-Jasne. – uśmiechnąłem się i szybko pokierowałem do klasy ponieważ zadzwonił dzwonek. Lekcja dłużyła mi się okropnie. Co kilka minut czułem, jak niektóre oczy wgapiają się we mnie z ironicznym uśmieszkiem. Jednak miałem to gdzieś. Chciałem już znaleźć się obok Hazzy i wracać z nim ze szkoły, spokojnie gawędząc.

W końcu zadzwonił dzwonek, który wywołał u mnie uśmiech. Wyszedłem z klasy i pokierowałem się do szatni. Tam czekał już na mnie Harry. Ubrałem się ciepło i gdy byliśmy gotowi, wyszliśmy ze szkoły.

-Masz coś cięższego na weekend? – zapytał Loczek.

-Właściwie to nie. Jedno wypracowanie na angielski i zadanie z matmy. A Ty?

-Też wypracowanie, ale jeszcze sprawdzian z fizyki.

-Uuu… współczuję. Nie przepadam za fizyką.

-Ja jej nienawidzę. No ale zmieńmy temat, w końcu jest piątek. – uśmiechnął się.

-No tak. Jakieś plany na dziś?

-Niezbyt. – szliśmy spokojnie, ciągle rozmawiając. Zaczęliśmy sobie opowiadać o dosłownie wszystkim. Harry streścił mi połowie swojego dzieciństwa. Był strasznie zżyty z siostrą, które miała na imię Gemma. Opowiadał o niej z taką troską i miłością. Chyba jeszcze nigdy nie widziałem, żeby rodzeństwo tak się kochało. Chociaż właściwie, sam uwielbiam towarzystwo swoich sióstr. Mówił też o innych członkach rodziny oraz o śmiesznych sytuacjach, podczas wspólnych wyjazdów itp. Co chwilę wybuchaliśmy śmiechem, a mój brzuch był już cały obolały.

-Gej znalazł sobie przyjaciela! – usłyszałem głos za nami, na który się odwróciliśmy.

-Idź lepiej poszukaj kogoś, kto zechce z Tobą rozmawiać. – powiedział ostro Harry. Jego ton głosu mnie nieco zdziwił, bo z roześmianego zmienił się nagle w bardzo groźnego.

-Nie muszę. Dziwi mnie to, że chcesz z nim gadać.

-Dziwi mnie Twoja skromność i dziecinność.

-Oh, jej. Zaraz się popłaczę. Też mnie pocieszysz? Hahaha.

-Spierdalaj. – wysyczał nagle Hazza.

-Słucham? – zapytał urażony chłopak.

-To co słyszałeś. Mam Cię dość.

-A pedałka nie? – Harry nie wytrzymał i podszedł szybko do niższego od siebie chłopaka. Łapał za skrawki jego bluzki i zaczął:

-Jeszcze raz obrazisz Louisa, a nie ręcze za siebie.

-Może jednak to nie przyjaźń? Może Ty też jesteś pedałkiem? – Styles nagle zamachnął się prawą ręką i mocno walną w twarz chłopaka. Ten zatuczył się do tyłu i zaczął się cofać.

-Ja pierdole. Ogarnij się śmieciu.

-Pierdol się. – odparł z nienawiścią Harry, po czym wrócił do mnie. Stałem tak w miejscu i przyglądałem się całej tej sytuacji z daleka. Spojrzałem na mojego kolege nieco przestraszonym wzrokiem.

-Nie… nie musiałeś.

-Musiałem, nie ważne. Który to Twój dom? – zapytał, zmieniając temat.

-Dziękuję.

-Nie masz za co. Który to Twój dom? – nie odpowiedziałem, lecz czekałem, aż do niego dojdziemy. Dzieliło nas od niego zaledwie pięć kroków. Stanąłem przed drzwiami beżowo – brązowego domu.

-Tu mieszkam. – powiedziałem, po czym lekko się uśmiechnąłem. – Wejdziesz?

-Jeśli chcesz…

-Chcę. – powiedziałem i otworzyłem drzwi, weszliśmy do środka ciepłego budynku.

***

            Dom Tomma był przytulny i ładnie urządzony. W środku panował porządek, a w powietrzu unosił się niesprecyzowany, lecz przyjemny zapach. Zapach Louisa. Zdjąłem swoją kurtkę i ją odwiesiłem, a następnie ściągnąłem buty. Pokierowałem się za przyjacielem do salonu i usiadłem w beżowym fotelu.

-Ładnie tu. – powiedziałem, trzymając stopy w miękkim dywanie.

-Dziękuję. – odparł, stojąc niedaleko. – Chcesz coś do picia, jedzenia?

-Nie nie, dzięki. Mieszkasz sam?

-Tak. OD początku tego roku. Rodzicie wrócili do Doncaster i pozwolili mi tu zostać.

-Chyba fajnie Ci bez starych.

-Czy ja wiem? Pusto tu. – odparł, siadając na kanapie, obok fotela, w którym siedziałem. Cały czas nie niego patrzyłem. Jego oczy same prosiły się o to, abym się w nie wgapiał. Miały taki głęboki, niebieski kolor. Na dodatek miał bardzo ładne kości policzkowe. Tfu..! Nie. O czym ja w ogóle myśle? Odwróciłem szybko wzrok, aby o tym nie myśleć.

-A Ty? Mieszkasz z rodzicami?

-Jeszcze tak. Gemma, jak Ci opowiadałem wyprowadziła  się do chłopaka ponad rok temu.

-Tak, pamiętam.

Dzień upłynął mi szybko. Przesiedziałem o Louisa ponad trzy godziny. Rozmawialiśmy długo o jego i moim życiu. Opowiedziałem mu również trochę o chłopcach.

-Jako pierwszego poznałem Nialla, w gimnazjum. Bardzo się polubiliśmy, więc poszliśmy do tego samego liceum. Tam poznaliśmy Zayna i Liama. Nie wiem, czy powinienem Ci mówić, ale znajomość… znajomość Blondynka i Liama jest trochę inna. Oni są gejami. Są podobni do Ciebie, wiesz? Oni się kochają. Bardzo. Tyle tylko, że tego nie pokazują publicznie. Nie chcą się ujawnić, bo boją się tego, co właśnie… przeżywasz. Mieszkają razem i tam okazują sobie swoją miłość.

Zayn ma dziewczynę Perrie. Są ze sobą już sporo czasu. Jest w naszym wieku, ale chodzi do innego Liceum. – powiedziałem jeszcze trochę o grupce moich przyjaciół. Louisa bardzo zdziwiło, że Niall i Liam byli parą. Cieszył się, że nie jest w tym sam i że oni na pewno go rozumieją.

-A Ty? – zapytał Lou.

-Co ja?

-Masz kogoś?

-Ja… tak. Mam dziewczynę, Lilian. – wyszczerzyłem się sztucznie. – Mieszka kilkanaście kilometrów od Londynu. Spotykamy się, jak najczęściej możemy. Jest cudowna. – wyrecytowałem tą samą regułkę, którą ustaliłem z chłopakami. Jednak, gdy wypowiedziałem te słowa coś mnie ukuło.

***

Za nic w świecie nie zrozumiem, dlaczego Harry mówił o swojej ‘cudownej’ dziewczynie z taką sztucznością… nie zrozumiem też tego, dlaczego zabolało mnie gdy o niej w ogóle opowiadał.