Rozdział 10, część 2. 'Never let me go'

Cześć wszystkim. ♥

Tak jak obiecałam, dodaję następny rozdział :) Jakoś tak wydaję mi się nudny ;/ Brak mi weny...

Co Wy o nim sądzicie?

Muszę niestety oznajmić, że nie będę jeszcze dodawać systematycznie rozdziałów. Prawie nic nie nadrobiłam :( Miałam BARDZO mało czasu. Sprawdziany, kartkówki, zaległości itd. Obiecuję, że teraz postaram się jak najszybciej to wszystko nadrobić i za kilka tygodni dodam 11. rozdział. Bądźcie cierpliwi. Będę Was informować o zmianach :)

Miłego czytania <3

Rozdział 10, część 2.

Wychodząc z łazienki, zauważyłem, że ktoś za mną wybiega. Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, że to był Harry. Gdy znalazłem się przed klubem, przystanąłem obok murku, nie chcąc, aby włóczył się w nocy po mieście, w dodatku samotnie. Jak po chwili zobaczyłem, nie był w dobrym stanie, więc tym bardziej nie mogłem go narażać. Gdy tylko się odezwałem, Harry podbiegł do mnie, chwiejąc się i złapał mnie za ramiona.

-Lou! – wysapał, a ja poczułem jego nieprzyjemny zapach z buzi przepełniony alkoholem. Odwróciłem głowę, nie chcąc czuć tego smrodu.

-Tak, ja.

-Lou, ja przepraszam. To nie miało tak wyglądać.

-Oh, przestań.

-Naprawdę! Uwierz mi.

-Daj spokój. Idę do domu, chyba już sobie poradzisz. – zepchnąłem ręce chłopaka z moim ramion i odwróciłem się, jednak ten złapał mnie za łokieć.

-Poczekaj. Daj mi chociaż wyjaśnić.

-Co masz do cholery wyjaśniać?! Nic! Daj już sobie spokój! Już koniec, widzisz? Możesz odetchnąć z ulgą! Nie będę się o nic prosił! – miałem dość. Myślałem, że to co było między nami było czymś niesamowitym, jednak się pomyliłem. Harry kolejny raz zrobił coś, co nie tylko mnie zraniło, lecz także upokorzyło.

-O czym Ty mówisz? Jaki koniec? – Styles patrzył na mnie zaskoczony. Przejechał obok nas samochód, oświetlając twarz chłopaka i dopiero teraz zauważyłem jaki był blady i jak bardzo miał podkrążone oczy. Tak bardzo chciałem mu pomóc, być przy nim, ale to nie miało sensu. To rozrywało mnie od środka, bo On nie chciał tej pomocy… a najbardziej na świecie bałem się odrzucenia.

-No tak… przecież nie było nawet początku. – Harry już chciał coś powiedzieć, kiedy nagle się odwrócił i zwymiotował na chodnik. Podbiegłem do niego szybko i odgarnąłem włosy z jego czoła. Kiedy skończył, chciał się wyprostować, lecz tylko zatoczył się do tyłu, a ja w ostatniej chwili go złapałem.

-Niedobrze mi. – wydukał, a ja nic nie mówiąc, chwyciłem go w talii i prowadziłem w stronę domu.

Pół godziny później.

Położyłem Harrego w jego pokoju i przykryłem kołdrą. Podszedłem do drzwi i zgasiłem światło. Złość, którą czułem przed niecałą godziną nagle zniknęła. Przepełniał mnie smutek i bezsilność. Po moich policzkach spływały pojedyncze łzy, miałem dość całej tej sytuacji, która okropnie mnie męczyła. Te wszystkie gesty, czułości… to tylko głupie złudzenia. To nie był ten sam Harry, którego poznałem pięć miesięcy temu, ktoś mi go zabrał. Przynajmniej tak się czułem. Może On po prostu taki był? Może byłem tak naiwny, że nie zobaczyłem jego prawdziwych cech?

Już chciałem wyjść, gdy usłyszałem słaby głos Loczka.

-Lou…

-Śpij. – wyszeptałem, nie chcąc poznać po głosie, że płaczę.

-Przepraszam. – powiedział, a ja zamknąłem drzwi. Z moich oczy zaczęły wypływać strumienie łez. Poszedłem do swojego pokoju, zamykając za sobą drzwi i usiadłem na łóżku. Ukryłem twarz w dłoniach, szlochając, nie mogąc na tym zapanować. Dopiero teraz dotarło do mnie, że straciłem osobę, w której zdążyłem się zakochać w ciągu pięciu miesięcy. To nie była kłótnia, to było coś zupełnie poważniejszego.

***

Obudziłem się z ogromnym bólem głowy i brzucha. Czułem się okropnie i na dodatek śmierdziałem. Wstałem powoli z łóżka i wyjąłem z kieszeni, złożonych, leżących na krzesełku spodni, telefon. Było dopiero chwile po siódmej, a mi zdecydowanie nie chciało już się spać. Wyjąłem z szafki czyste ubrania i pokierowałem się po cichu do łazienki.

Pół godziny później.

Chłodny prysznic sprawił, że poczułem się o wiele lepiej. Brud i woń alkoholu już ze mnie spłynęły, a moja skóra pachniała delikatnie męskim żelem pod prysznic. Ubrałem się, umyłem zęby, po czym wróciłem do pokoju. Następnie ułożyłem ubrania, bieliznę oraz zaścieliłem starannie łóżko.

Zszedłem na dół i od razu nalałem do sporej szklanki wody. Wypiłem trzy pełnie porcje, po czym zabrałem się za szukanie jakiejś tabletki przeciwbólowej. Gdy już coś znalazłem, połknąłem ją, wypijając kolejną szklankę wody mineralne. Wziąłem głęboki wdech, a następnie powoli wypuściłem powietrze z płuc. Spojrzałem na zegarek, dochodziła dziewiąta. Nie byłem głodny, co było spowodowane nieprzyjemnym kacem, ale chciałem zrobić śniadanie Louisowi.

Wyjąłem z lodówki mleko i nalazłem trochę do małego garnuszka. Z jednej szafki wyjąłem niewielką miskę, a z drugiej płatki oraz orzechy. Gdy mleko było już ciepłe, nalałem je do połowy naczynia, po czym dolałem też trochę zimnego. Lou nie lubił ani gorącego mleka, ani zimnego. Chciałem choć jedną rzecz zrobić dobrze. Nasypłałem do miski płatków i garść orzechów. W oddali, jak na zawołanie, usłyszałem dźwięk schodzenia po schodach. Bałem się odwrócić i spojrzeć mu w oczy, wziąłem tylko jego śniadanie w dłonie i położyłem na stole, po czym usiadłem naprzeciwko.

-To dla Ciebie. – powiedziałem cicho.

-Dziękuję. – odparł, siadając do stołu w ogóle na mnie nie patrząc. Jadł powoli, nie spieszył się.

-Louis. – wyszeptałem, spuszczając głowę w dół. Minęły trzy minuty, nie odpowiedział. Musiałem więc sam kontynuować. – Ja przepraszam. Wiem, ze wyobrażałem to sobie zupełnie inaczej, uwierz, ja też. – mój przyjaciel nagle wstał, chcąc odejść, zapewne do swojego pokoju. Szybko złapałem go za rękę, która po wpływem mojego dotyku zadrżała. – Poczekaj! Nie odchodź. Proszę, daj mi wyjaśnić. – trzymając mocno jego dłoń, patrzyłem na niego błagalnie. Wrócił na swoje miejsce, lecz nadal w ogóle na mnie nie spojrzał. – Pewnie myślisz, że zjebałem? Zniszczyłem wszystko, co było między nami, to prawda. Jednak tego nie chciałem, przysięgam. Kiedy nasza przyjaźń zaczęłam przeradzać się w coś poważniejszego, nie myślałem o konsekwencjach, żyłem chwilą. Dopiero potem zdałem sobie sprawę, jak to mogłoby się skończyć. Zacząłem się o Ciebie bać. Jak Ci opowiadałem, mój ojciec jest nieprzewidywalny i nie wiem, co bym zrobił, gdyby Ci skrzywdził. Jestem z zupełnie innego świata, bo to tylko pozory, że jestem taki niezależny i silny. Za szybko przyzwyczajam się do ludzi, a potem tylko cierpię. Czasem robię głupie rzeczy, raniąc drugą osobę, choć jestem tego nieświadomy… a ja nie chcę Cię zranić. Na dodatek, mieszkam u Ciebie i siedzę Ci na głowię. Tak nie można. Muszę wrócić do domu, do rodziców i znowu udawać, że jest wszystko w porządku. Ja tylko przez te kilka miesięcy… nie miałem odwagi tego zrobić. Ignorowałem Cię, abyś się ode mnie odzwyczaił, a ja któregoś dnia bym zniknął, nie robiąc zamieszania z Twoim poukładanym życiu. Dziś właśnie nastał ten czas. Chciałem Ci jeszcze tylko powiedzieć, że nigdy o Tobie nie zapomnę. Jesteś wspaniałym człowiekiem. – wypowiedziałem te wszystkie słowa, a moje serce z każdym krwawiło jeszcze bardziej. Podniosłem głowę, a Louis patrzył prosto w moje oczy. Nic nie mówił.

Wstałem i poszedłem szybko na górę. Pokierowałem się do pokoju, wyjąłem torbę z szafy i zacząłem wkładać do niej moje ubrania. W mojej Glowie panował chaos, a ból w klatce piersiowej stawał się coraz silniejszy. Już nawet nie miałem siły błagać go o wybaczenie, bo wiedziałem, że to nic nie da. Musiałem odejść, to jedyne wyjście.

-Nie rób tego. – usłyszałem głos Louisa za swoimi plecami. Odwróciłem się raptownie, nie wierząc własnym uszom.

-Muszę. – wyszeptałem, czując jak do moich oczy napływają łzy.

-Nie Harry, nie musisz. – po moim policzku spłynęła łza, powodując, że Lou podszedł do mnie i mocno mnie przytulił. Wtuliłem się w niego, chcąc poczuć ostatni raz ciepło jego ciała. Tak bardzo mi tego brakowało. Tak bardzo brakowało mi Tomlinsona.

-Nie mogę siedzieć Ci na głowie.

-Nie mów tak.

-Ale tak jest. Nawet nie płacę…

-Moi rodzice za wszystko płacą.

-Tym bardziej nie powinienem tu być.

-Haz, proszę. Zostań. – schowałem twarz w jego ramieniu, wybuchając niepohamowanym płaczem. Wszystko co w sobie tłumiłem, nagle wyszło.

-Nie mogę.

-To chociaż na kilka dni. Przemyślisz to na spokojnie, razem o tym pomyślimy, hm? – zaproponował, gładząc dłonią moje plecy, chcąc mnie tym gestem pocieszyć. Nie byłem w stanie nic powiedzieć, bo nie miałem pojęcia, co powinienem zrobić. Najlepiej byłoby, gdybym odszedł i już więcej nie pokazał przed Louisem. On by zapomniał i żył szczęśliwie, poradziłby sobie. Byłoby mu lepiej i nie musiałby dźwigać mojego ciężaru.

-Dobrze. – wyszeptałem w jego ubranie, czując na swojej skórze łzy chłopaka.