Rozdział 18, część 1. 'We're looking for love'

Dobry wieczór. ♥

Przepraszam, że wstawiam dopiero dzisiaj :C I przepraszam, że tylko połowę, ale napisałam ją dosłownie przed chwilą. Po raz kolejny jestem chora i po prostu konam. Lekarz powiedział, że jedyne wyjście to wycięcie migdałków :( Boję się jak cholera.

Postaram się jutro dokonczyć rozdział, ale wątpie, że tak wcześnie go opublikuję. Robię wszystko, co w mojej mocy. Przepraszam, dziękuję i KOCHAM WAS. 

Zapraszam do czytania i komentowania :)

Rozdział 18

            Wróciłem ze spuszczoną głową do gabinetu, gdzie czekał na mnie James. Mrugałem szybko powiekami, aby nie wybuchnąć płaczem. Byłem jednocześnie okropnie smutny i wściekły. Miałem ochotę rzucić się na tego chłopaka i rozerwać go na strzępy.

            -Poszedł sobie? – zapytał z uśmiechem, kiedy zatrzasnąłem za sobą drzwi od sali.

            -To Cię bawi?

            -Cieszę się, że w końcu się go pozbyłeś.

            -James do jasnej cholery! Czy Ty nie rozumiesz co się do Ciebie mówi?! – wrzasnąłem, a on ze zdziwienia, aż lekko podskoczył.

            -Nie wiem o co Ci chodzi.

            -Jesteś totalnym kretynem! Kocham go! Rozumiesz teraz?! Kocham go nie jak przyjaciela!

            -Wiedziałem, po prostu wiedziałem.

            -I co z tego? Naprawdę nie obchodzi mnie, co o mnie myślisz. Mam Cię dość! Nienawidzę Cię!

            -Louis, uspokój się.

            -Ja mam się uspokoić? Ja?! Jesteś chory! Psychicznie chory! Oszalałeś!

            -Przestań tak do mnie mówić!!! – wydarł się i podszedł szybkim krokiem, przyciskając mnie do ściany. Czułem, że zaraz mnie w nią wgniecie, a moje kości miażdżą się pod wpływem jego potężnej siły.

            -Zostaw mnie! – powiedziałem pewnie.

            -Cofnij to.

            -Co?

            -Cofnij, że mnie nienawidzisz.

            -Dlaczego? To prawda.

            -PRZESTAŃ! – wydarł się tak głośno, że poczułem ból w uszach.

            -Robię to samo co Ty. Rujnuje Ci życie. Miło Ci?

            -…

            -Pytam Cię, czy Ci kurwa miło?!

            -Nie, nie jest mi miło! Poza tym kłamiesz! Kochasz mnie!

            -Jesteś nienormalny. – powiedziałem cicho i zbierając wszystkie siły, które w sobie mam, odepchnąłem go od siebie. Podbiegłem szybko do biurka i nacisnąłem czerwony przycisk.

            -Nie! – krzyknął James, ale było już za późno. Po dosłownie kilku sekundach do gabinetu wkroczył sam Doktor Whitman.

            -Co się dzieje? – skierował pytanie do mnie.

            -Tak więc… nie powiedziałem wszystkiego proszę Pana.

            -To znaczy?

            -Odnośnie James’a.

            -Zapraszam Was obu do mojego gabinetu. – odparł i James szybkim krokiem udał się za lekarzem, a ja poszedłem za nim w  bezpiecznej odległości.

Kiedy znaleźliśmy się już w sali, Specjalista usiadł za biurkiem, a ja oraz James naprzeciwko niego.

            -Tak więc o co chodzi? – zapytał, spoglądając to na mnie to na chłopaka.

            -James przed chwilą się na mnie rzucił.

            -Miałem powód!

            -Nie przerywaj mu. – wtrącił się doktor.

            -Uderzył mnie już dwa razy. Ciągle krzyczy i ma do mnie pretensje, że go odrzucam. Wymaga ode mnie wiadomo czego, wmawia mi, że go kocham, bo sam wyznał mi miłość. Przychodzi codziennie. Jestem gejem, mam chłopaka. Pobił go, a on wylądował w szpitalu.

            -James? – skierował się do chłopaka w niemałym szoku.

            -Tak?

            -Czy to prawda?

            -…

            -Odpowiedz mi.

            -Miałem powody.

            -Do bicia, gnębienia i szantażu?

            -On mi go zabierał!

            -Louis nie jest Twoją własnością.

            -On powiedział, że mnie nienawidzi.

            -Może i było to nie na miejscu… ale James… to można nazwać powodem.

            -Nie, ja nie chciałem źle. To wszystko przez Harry’ego?

            -Styles’a?

            -Tak.

            -Louis? To on jest Twoim chłopakiem?

            -T… tak. Chyba tak.

            -Chyba?

            -Pokłóciliśmy się przed chwilą.

            -O James’a?

            -Między innymi.

            -Dobrze, nie wnikam. Coś jeszcze powinienem wiedzieć?

            -To chyba wszystko.

            -Pozwól, że teraz zostanę sam z James’em.

            -Jasne. – odparłem i zwinnie wyszedłem z gabinetu. Wróciłem do swojej Sali i do razu sięgnąłem po telefon. Wybrałem numer Hazzy i nacisnąłem zieloną słuchawkę. Ku mojemu zdziwieniu szybko odebrał.

            -Czego chcesz? – wysyczał oschle.

            -Harry, byłem u Pana Whitman’a.

            -Nie obchodzi mnie to.

            -Harry! – krzyknąłem, lecz zdążył się już rozłączyć. Oparłem łokcie na biurku i schowałem twarz w otwartych dłoniach. Miałem ochotę się rozpłakać i zarazem rozwalić wszystko, co miałem pod ręką. Tak bardzo żałowałem. Tak bardzo nie chciałem go okłamać. Tak bardzo chciałem go przytulić.

Wstałem głośno, wyszedłem z gabinetu i ruszyłem w stronę recepcji.

            -Proszę, przekaż Panu Whitman’owi, że musiałem pilnie wyjść.

            -Dobrze… a co ze spotkaniami?

            -Odwołaj.

            Wyleciałem z dużego budynku i pognałem jak najprędzej na przystanek. Wsiadłem do pierwszego lepszego autobusu, bo wiedziałem, że obojętnie który wysadzi mnie na ulicy, na którą pragnąłem się dostać. Po piętnastu minutach niespokojnej jazdy, wybiegłem a pojazdy i udałem się w stronę domu mojego ukochanego. Nie mogłem czekać. Nie miałem na to czasu. Musiałem wszystko wyjaśnić.

Stanąłem przed drewnianymi drzwiami, a w moim gardle znikąd pojawiła się ogromna gula. Zapukałem niepewnie, lecz nic nie usłyszałem. Zapukałem więc głośniej i wychwyciłem ciche kroki, zbliżające się w moją stronę. Jednak nikt nie otworzył.

            -Harry, wiem, że tam jesteś.

            -Idź sobie.

            -Proszę Cię, otwórz.

            -Nie.

            -Chcę z Tobą porozmawiać.

            -Niby o czym? Wszystko mi już powiedziałeś. Wiem, żałujesz.

            -Byłem u Pana Whitman’a.

            -To też już wiem, dzwoniłeś. Tylko nie wiem po co mi to mówisz.

            -Powiedziałem mu wszystko. O tym, że James mnie bił, że wylądowałeś w szpitalu. Wcześniej nie miałem odwagi, ale Haz… zrobiłem to dla Ciebie.

            -Dla mnie?

            -Tak. Otwórz, proszę.

            -Powinieneś wcześniej o tym myśleć.

            -Przepraszam, Harry. Tak bardzo chciałbym cofnąć czas.

            -Nie da się.

            -Kocham Cię. Tak okropnie mocno Cię kocham. – powiedziałem cicho, a do moim uszu dobiegł odgłos przekręcania klucza w zamku.