Rozdział 20 'We're looking for love'

witajcie! ♥

Wybaczcie, że dodaję rozdział dopiero teraz! Miałam ostatnio naprawdę dość zajęte dni i nie miałam kiedy wziąć się za pisanie. Dosłownie przed minutką skończyłam tworzyć ten, jakże beznadziejny, rozdział. Byłabym wdzięczna za klikanie w reakcje i jakikolwiek komentarz.

Epilogu spodziewajcie się jakoś we wtorek lub środę.

Miłego czytania! <3

Rozdział 20

            Uchyliłem powieki, aby odszukać wzrokiem mój nieznośny budzik. Wyłączyłem go jak najprędzej, aby nie zbudzić Harry’ego. Wygrzebałem się z ciepłej kołdry i stanąłem na miękkim dywanie. Udałem się cicho do łazienki na poranną toaletę, po czym wróciłem do pokoju i ubrałem wczorajsze spodnie oraz bluzkę, którą znalazłem w szafie mojego chłopaka. Wsunąłem telefon do brązowej torby, po czym pochyliłem się nad Loczkiem. Ucałowałem delikatnie jego zarumieniony policzek i udałem się na dół. Wyszedłem z mieszkania i przekręciłem zamek kluczami, które schowałem do małej doniczki, dobrze schowanej, pod dużymi liśćmi żywopłotu.

20 minut później

            Wszedłem do ośrodka, kierując się od razu w stronę recepcji. Przywitałem się z Lucy, prosząc ją o kawę, gdyż nie zdążyłem wypić jej w domu. Dziewczyna oczywiście odparła, że zaraz przyniesie mi ją do gabinetu, więc podziękowałem i udałem się do niewielkiego pomieszczenia. Usiadłem za biurkiem i nie zdążyłem spojrzeć, kiedy przyjdzie mój klient, ponieważ usłyszałem krótki dźwięk, przychodzącego sms’a. Może to zabrzmieć dziwnie, a wręcz śmiesznie, lecz naprawdę się wystraszyłem. Miałem serdecznie dość tych wszystkich gróźb, a najgorsze było to, iż nie miałem pewności, kto wysyłał mi tak beznadziejne wiadomości.

Od ‘Zastrzeżony’ Nie boisz się zostawiać Go samego w domu? Jesteś pewien, że nic mu się nie stanie? Ostatnio przecież wylądował w szpitalu. Ciekaw jestem, czy teraz wystarczy mu sił, aby przeżyć drogę z domu do szpitalnego łóżka. Chyba niedługo zaspokoję moją ciekawość.

            Wstałem, głośno odsuwając krzesło i pokierowałem się do drzwi. Zatrzasnąłem je mocno za sobą i udałem się w stronę gabinetu pana Whitman’a. Zapukałem kilka razy, a gdy usłyszałem zaproszenie, pewnie wszedłem do środka.

            -Dzień dobry, Louisie.

            -Nie wiem, czy taki dobry…

            -To znaczy? Coś się dzieje?

            -Owszem, ale mam najpierw pytanie.

            -Tak?

            -Gdzie jest James?

            -Teraz? Nie mam pojęcia.

            -Jak to?

            -Przychodzi na terapie codziennie na 3 godziny.

            -Co?

            -Czego nie rozumiesz?

            -Myślałem, że tam zostanie. W sensie na tydzień.

            -Nie mamy prawa bez podstaw zamykać go na tydzień.

            -Bez podstaw?!

            -Potrzebujemy więcej dowodów.

            -Dobrze, dziękuję. – Doktor nie zdążył odpowiedzieć, ponieważ jak oparzony wyszedłem z jego gabinetu. Zamknąłem się we własnej sali, po czym wybrałem numer Harry’ego.

            -Lou? – usłyszałem zachrypnięty głos mojego chłopaka i poczułem ogromną ulgę.

            -Tak, wszystko w porządku?

            -Tomlinson, jest dwadzieścia po ósmej, a ja mam wakacje.

            -Haz… dostałem sms’a.

            -Jakiego? – zapytał od razu ożywiony.

            -Wczoraj dostałem trzeciego, a kilka minut temu kolejnego.

            -Dlaczego mi nic nie powiedziałeś?

            -No właśnie mówię.

            -Chodzi mi o wczoraj.

            -Spałeś już… nie chciałem Cię budzić.

            -Przeczytaj mi je.

            -Harreh…

            -Czytaj!

            -On Ci grozi.

            -Mi?

            -Boże… Haz, obiecaj mi, że nigdzie dzisiaj nie wyjdziesz.

            -Co?

            -Po pracy od razu do Ciebie przyjdę, ale błagam Cię. Nie wychodź nigdzie, dobrze?

            -D… dobrze, Lou.

            -Jakby coś się działo dzwoń, pisz, cokolwiek.

            -Mógłbyś przeczytać mi treść tych wiadomości?

            -Muszę kończyć, Haz. Mam klienta. – powiedziałem szybko, po czym rozłączyłem się z chłopakiem. Naprawdę nie chciałem, aby zobaczył słowa tej psychicznej osoby. Inaczej chyba nie mogłem jej nazwać. Miałem coraz większe obawy, że nie był to tylko James. Jeśli był z nim ktoś jeszcze… miałem większe kłopoty, niż mogłem to sobie wyobrazić. Najgorsze było to, iż nie miałem pewności.

16:04

            Wyszedłem z dużego budynku i pokierowałem się od razu na przystanek autobusowy. Chciałem jak najszybciej znaleźć się w domu Styles’a z pewnością, że wszystko w porządku, że nic mu nie jest, że jest bezpieczny. Niczego więcej teraz nie pragnąłem. Po prostu musiałem zobaczyć go całego i zdrowego, bo inaczej dostałbym chyba szału.

Wsiadłem do pojazdu, skasowałem bilet i stanąłem tuż przy drzwiach, nie chcąc wtapiać się w tłum ludzi, wracających z pracy do domów. Czas dłużył mi się okropnie, a wskazówki zegara nie były łaskawe przesuwać się szybciej. Patrzyłem uważnie przez szyby, czy nie znalazłem się na przystanku Hazzy, lecz za każdym razem czułem to samo rozczarowanie.

Kiedy w końcu rozpoznałem okolice, wyskoczyłem z autobusu i zacząłem niesamowicie szybkim tempem iść w stronę domu mojego ukochanego. Skręciłem w jego ulice, a moje serce przyspieszyło, jakby miało zaraz wyskoczyć z mojej piersi. Przystanąłem na chwilę, nie wiedząc co się dzieje. Myślałem, że to jakiś sen, że to koszmar i zaraz się obudzę.

Przed domem Harry’ego stały dwa samochody policyjne oraz karetka. Właśnie odjeżdżała, a policjanci natomiast wychodzili z wozów. Zacząłem biec, ile miałem tylko sił w nogach. Przecież to nie mogła być prawda. Gdyby działo się coś złego zadzwoniłby. Napisałby coś, aby dać znak, że jest źle, że muszę natychmiast zjawić się obok niego. Byłem totalnie przerażony, a moje serce kołatało, jak nigdy dotychczas.

***

            Nie miałem pojęcia, co powinienem zrobić. Nie działo się źle ze mną, więc dlaczego miałbym niepokoić Louisa. Siedziałem skulony na kanapie i bałem się wykonać jakiegokolwiek ruchu. Usłyszałem nagle głośne pukanie do drzwi i zadrżałem z przerażenia. Wstałem cicho, aby zobaczyć, kto chciał dostać się do mojego mieszkania. Na moje szczęście, zobaczyłem mojego chłopaka, więc otworzyłem pospiesznie drzwi i rzuciłem mu się na szyję.

            -Boże, Harry. – wyszeptał, ściskając mnie mocno. Jego oddech był ciężki, jakby przebiegł cały maraton.

            -Biegłeś?

            -A Ty co byś zrobił na moim miejscu, gdybyś ujrzał przed moim domem karetkę?

            -Lou, boję się. – powiedziałem ledwo słyszalnie, a moje oczy momentalnie się zaszkliły. Chłopak naparł na mnie całym ciałem, abyśmy po chwili znaleźli się całkowicie w pomieszczeniu. Oderwał się ode mnie po kilku minutach, po czym domknął dokładnie drzwi i przekręcił w nich zamek.

            -Co się stało? – zapytał, a w jego oczach widziałem strach.

            -Obok w mieszkaniu… ktoś się włamał… tam był mały chłopiec.

            -Co?!

            -Żyje, ale jest w ciężkim stanie. – Louis nie umiał nic wykrztusić i patrzył na mnie nadal przerażony. Ciszę przerwał nam dopiero krótki dzwonek, oświadczający nadejście sms’a. Byłem pewien, że ani on, ani ja, nie chcieliśmy znać treści. Mimo tego, Tommo wyjął z torby komórkę, a ja stanąłem obok, aby swobodnie przeczytać wiadomość.

Od ‘Zastrzeżony’ To dopiero początek… masz szczęście, że nie zechciałem przejść od razu do konkretów.

            -Harry… - zaczął, a jego głos drżał. –Ja mam tego dość.

            -Nie Ty jeden.

            -Nie chcę, rozumiesz?

            -Spokojnie, Lou. – powiedziałem, kładąc dłoń na jego policzku.

            -Jak mam być spokojny?! Jak?! On Ci grozi! Prawie zabił człowieka! Dziecko!

            -Louis… uspokój się. Panikowanie to ostatnia rzecz…

            -Tak, wiem wiem. Po prostu nie mogę w to uwierzyć. Po co on to robi?

            -Kogo masz na myśli?

            -A kogo mogę mieć?

            -…

            -James. To ten pieprzony dupek! Chory dupek! – Louis wziął głęboki wdech, po czym wypuścił powoli powietrze z płuc. Odwrócił się do mnie przodem i spojrzał prosto w moje oczy.

            -Muszę wyjść. Poczekaj tu na mnie, dobrze?

            -Gdzie idziesz?

            -Nigdzie nie wychodź. – powiedział błagalnie, a następnie zniknął już za drzwiami.

***

            Nie miałem czasu, biegłem ile sił w nogach, a w dłoni trzymałem, jak najmocniej telefon. Nie chciałem tak żyć. Miałem dość ciągłego oszukiwania samego siebie, że wszystko z czasem się ułoży. Tutaj jednak czas był cenny, nie mogłem czekać, lecz działać. Nie mogłem dopuścić, aby jeszcze komuś stało się coś złego. Miałem gdzieś, pytające spojrzenia ludzi, kiedy widzieli mnie pędzącego w środku centrum.

            Wbiegłem zziajany do gabinetu Pana Whitman’a, darując już sobie pukanie. Doktor spojrzał na mnie przerażony, nie wiedząc co się dzieje.

            -O to mi chodzi! – powiedziałem trochę zbyt głośno, podkładając mu telefon po nos.

            -Nie rozumiem.

            -On do mnie pisze. Grozi mi, grozi Harry’emu.

            -Kto?

            -James, a kto inny?

            -Co pisze?

            -Najpierw groził, że mnie zabiję. Zabawne, czyż nie? Potem zmienił zdanie i uznał, że będę bardziej cierpiał, patrząc na śmierć mojego chłopaka. Kiedy wróciłem dziś z pracy do jego domu, pod drzwiami stała karetka i wozy policyjne. Kto był w środku z lekarzami? Mały, niewinny chłopiec. Po co to zrobił? Aby nas ostrzec! Czy to nie jest wystarczający powód, aby go zamknąć?! On jest chory, nie widzi tego Pan?

            -Louis, Louis, Louis. – powiedział cicho pod nosem, wstając ze swojego krzesła i przechadzając się niespokojnie w kółko po gabinecie. –Co ja mam teraz zrobić?

            -Skąd mam wiedzieć?

            -Skąd pisał?

            -Numer zastrzeżony.

            -Postarał się.

            -Chorzy ludzie są naprawdę zdolni do wszystkiego.

            -Wiem, to akurat wiem.

            -To dlaczego nie zareagował Pan wcześniej?

            -Myślałem, że nie jest aż tak źle. Potrafił udawać, wiesz? Przed Tobą był inny, a przede mną grał. Powinienem to zauważyć, przepraszam.

            -Proszę mnie nie przepraszać, tylko coś z tym zrobić.

            -Mógłbym prosić adres pańskiego lubego?

            -Oczywiście. – powiedziałem i napisałem na małej karteczce adres zamieszkania Hazzy. –Co Pan zamierza?

            -Zaraz tam pojadę, pojedziemy tam razem. Pobiorę odciski palców, zrobię zdjęcia. Wiem, że policjanci na pewno to zrobią, ale pytanie kiedy. Wiesz, jak bywa.

            -Niestety.

            -Zajmę się tym. Nie odpuszczę tym razem.

            -Dziękuję. – wyszeptałem i już chciałem wyjść z pomieszczenia, kiedy głos Doktora mnie zatrzymał.

            -Louis…

            -Tak?

            -Naprawdę przepraszam.

            -W porządku… jakby, ale błagam. Zajmijmy się tym już.

            -Naturalnie. – odparł i oboje w szybkim tempie opuściliśmy ośrodek i udaliśmy się samochodem specjalisty pod dom Harry’ego.