Rozdział 16, część 2. 'We're looking for love'

Witajcie ponownie. ♥

Dostałam nagle olśnienia i wena rzuciała się na mnie niczym tygrys, który nie miał w buzi mięsa od kilku misięcy. Boże, te głupie porównania, hahahaha. Napisałam szybciutko drugą częśc i mam nadzieję, że uda mi się nadrobić straty i kolejny rozdział pojawi się za tydzień. Wierzę, że jakoś wytrzymacie i jednak nie poumieracie :D

Zapraszam do czytania i komentowania! :)




Rozdział 16, część 2.

             Obudziłem się z delikatnym uśmiechem na twarzy, otwierając oczy. Widok Harrego, wgapiającego się we mnie wywołał u mnie nagły wybuch śmiechu.

            -Z czego się śmiejesz, Idioto? – zapytał sarkastycznie.

            -Jesteś taki uroczy. – powiedziałem, uspakajając się. Pochyliłem się nad nim i złożyłem na jego ustach słodki pocałunek.

            -Z chęcią bym jeszcze poleżał, ale muszę iść do pracy. – wyszeptałem, a chłopak od razu posmutniał.

            -Kiedy wrócisz?

            -Nie wiem. Postaram się jak najszybciej.

            -Pójdziesz do Pana Whitman’a?

            -Naturalnie. – odparłem i ostatni raz musnąłem jego wargi. Podniosłem się, wygramoliłem z kołdry, po czym stanąłem na chłodnej podłodze. Zgarnąłem dłonią ubrania pożyczone od Hazzy i udałem się do łazienki. Prysznic był w moim przypadku wręcz niezbędny, więc czym prędzej wszedłem do kabiny. Dokładnie umyłem ciało męskim żelem pod prysznic i zmyłem go ciepłą wodą. Kiedy byłem już świeży i pachnący, wyszedłem na miękki dywanik i owinąłem się ręcznikiem. Pochyliłem się nad umywalką, umyłem zęby i twarz, a następnie wytarłem jeszcze mokrą skórę. Ubrałem się, rozczesałem dłońmi włosy i wyszedłem z pomieszczenia. Zajrzałem jeszcze do sypialni mojego chłopaka, aby wziąć telefon, po czym zszedłem na dół, kierując się do kuchni. Harry stał przy blacie i zaparzał herbaty, a na style stały dwa talerze z kolorowymi kanapkami. Przytuliłem go od tyłu, chcąc tym podziękować za przygotowanie śniadania. Mój przyjaciel odwrócił się do mnie przodem i wśliznął dłonie pod moje boki. Wtuliłem się w jego tors, a on pocałował mnie w głowę. Tak bardzo kochałem takie sytuacje, kiedy nic innego nas nie obchodziło, tylko my dwoje.

Pół godziny później

            -Przyjdziesz potem? – zapytał Harry, kiedy wiązałem sznurowadła moich trampek.

            -Pewnie.

            -Nie mogę się doczekać. – zaśmiał się cicho, a ja wstałem, aby pocałować jeszcze raz jego cudowne wargi.

            Wyszedłem z domu i z uśmiechem na twarzy udałem się w stronę mojej pracy. Zerknąłem na zegarek i zdałem sobie sprawę, że mam tylko dziesięć minut, aby dotrzeć na miejsce. Przyspieszyłem więc kroku i gnałem, patrząc przed siebie, aby przypadkiem w nikogo nie wpaść.

            Wbiegłem zziajany do dużego budynku i skierowałem się do recepcji.

            -Dzień dobry, Panie Louisie.

            -Dzień dobry, Lucy. – przywitałem się z sekretarką. – Pan Whitman u siebie?

            -Owszem.

            -Chciałbym do niego wstąpić.

            -Teraz ma wolną chwilę, także zapraszam.

            -Oh, wspaniale. Do zobaczenia! – powiedziałem, odchodząc.

            -Do usłyszenia, Louis. – odparła, chichotając.

Skręciłem w korytarz, prowadzący do biura mojego dyrektora i przemierzałem drogę z nietypową prędkością. Chciałem jak najprędzej z nim porozmawiać i wyjaśnić sprawę z James’em. Miałem serdecznie dość tego człowieka i nie zamierzałem dłużej tego ukrywać.

Zapukałem ostrożnie do drzwi z tabliczką „Dr Whitman”, a kiedy usłyszałem zaproszenie, wszedłem do sali. Usiadłem przed biurkiem lekarza, wcześniej witając się z nim.

            -Zajmę tylko chwilę. – zacząłem.

            -Nie ma sprawy. Mam trochę czasu.

            -Świetnie. W takim razie… chodzi mi o James’a.

            -Znowu sprawia problemy?

            -W pewnym sensie.

            -To znaczy?

            -Czy dałoby się go przepisać do kogoś innego?

            -Musiałbym mieć naprawdę poważne powody.

            -Nie daję już sobie rady, Proszę Pana.

            -Louis, jesteś specjalistom.

            -Początkującym tak naprawdę.

            -Pracujesz tu ponad rok.

            -Tak, ale jeszcze nigdy nie spotkałem się z takim przypadkiem.

            -Może o to właśnie chodzi? Żebyś mógł się wykazać?

            -Tyle tylko… że to zaszło za daleko.

            -Rozwiń swoja wypowiedź. – nabrałem powietrza do płuc i powoli je wypuściłem. Co ja miałem mu powiedzieć? James pobił mnie dwa razy oraz sprawił, że Harry wylądował w szpitalu, ciągle mnie nachodzi, nie mam prywatności i jestem szantażowany. Naprawdę nie lubię uprzykrzać nikomu życia i wolałbym, aby James’owi jakoś się ułożyło. Może byłem naiwny, ale wierzyłem, że jednak się wyleczy.

            -Nie przychodzi w wyznaczonych godzinach.

            -Louis… błagam Cię.

            -Przychodzi do mnie codziennie, tłumacząc, że nie może beze mnie żyć.  – wykrztusiłem na jednym wydechu. Trudno było mi mówić o takiej rzeczy, a co dopiero o pobiciu. Tak szczerze, nie miałem w planach zdradzać, że mój klient zrobił coś tak strasznego. Nie byłem w stanie.

            -Hmm… Coś jeszcze?

            -Tak.

            -Co takiego? – moje serce biło, jak oszalałe. Już nie byłem pewny, co powinienem zrobić. Jeśli powiedziałbym prawdę, na pewno Pan Whitman zająłby się James’em, lecz nie w łagodny sposób.

            -Louis? – spojrzał na mnie pytająco, a ja przełknąłem głośno ślinę.

            -Krzyczy. – wychrypiałem. – Głośno krzyczy.

            -Boisz się go?

            -Nie.

            -No to w czym rzecz?

            -Mam też swoje życie. Tracę je przez James’a.

            -Tomlinson, myślę, że przesadzasz. Jesteś psychologiem, dasz radę.

            -Ale proszę Pana…

            -Nie. Żadnego ‘ale’. Zatrudniłem Cię, bo wydawałeś mi się godnym zaufania i podziwu człowiekiem. Czyżbym się pomylił?

            -Nie, oczywiście, że nie.

            -No właśnie. Także koniec tematu.

            -Naprawdę nic się nie da zrobić?

            -Powiedziałem już. – odparł zimnym tonem.

            -Mam jeszcze jedno pytanie.

            -Tak?

            -Mógłbym wziąć dzisiaj wolne? Tylko dziś.

            -Ostatnio dużo pracowałeś, więc wyjątkowo się zgadzam.

            -Dziękuję. – powiedziałem ze smutnym uśmiechem, wstając z krzesła. –Do widzenia. – pożegnałem się i wyszedłem z gabinetu.

Pół godziny później

            Dotarłem pod drzwi Hazzy i przez całą drogę nie wymyśliłem, co mu powiedzieć. Obiecałem mu, obiecałem, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby przenieśli James’a. Jednak nie udało mi się. Dlaczego? Dlaczego tak bardzo przejmowałem się życiem ludzi, którzy nie powinni mnie interesować? Dbałem o wygodę palanta, który pobił mojego ukochanego i wtrącał się w moje prywatne życie.  Byłem totalnym tchórzem, którego nie było stać na szczerość. Byłem w stanie zmienić tak wiele, a wszystko spieprzyłem.

            Zapukałem delikatnie w drzwi mieszkania. Już po kilku sekundach ujrzałem w progu, uśmiechnięto Styles’a i choć miałem ogromną ochotę odwzajemnić uśmiech, nie umiałem. Zaprosił mnie do środka, a ja udając, że nad czymś myślę, wszedłem, zsuwając ze stóp trampki. Zebrałem wszystkie swoje siły i postanowiłem przybrać maskę zadowolonego chłopca.

            -Jak się czujesz? – zapytałem, całując ostrożnie jego czoło.

            -Dobrze, kostka już prawie mnie nie boli.

            -Cieszę się.

            -A Ty? Co tak wcześnie?

            -A co? Mam iść? – zaśmiałem się cicho.

            -Nie, Debilu. Po prostu pytam.

            -Wziąłem sobie dzień wolnego.

            -O! To wspaniale! – klasnął w dłonie z zachwytem.

            -Mhm. – wymamrotałem i usiadłem obok niego na kanapie. Chłopak wtulił się we mnie, kładąc głowę na moim torsie. Objąłem go rękoma i jeździł swobodnie palcami po jego plecach.

            -Własnie! Byłeś u Pana Whitmana?

            -Owszem. – odparłem, starając się utrzymać tempo bicia serca w normie.

            -I jak?

            -Hm? – zapytałem, udając głupiego.

            -No przeniosą James’a? – czułem jak moje dłonie zaczynają się pocić. Co ja miałem mu powiedzieć? Twój chłopak to potworny idiota i nie powiedział całej prawdy? Przykro mi, ale nie? Pan Whitman uważa, że stać mnie na więcej? Kurwa, przecież Pan Whitman nie był Kretynem i nie pozwoliłby, abym miał do czynienia z kolesiem, który bije nie tylko mnie, a również chłopaka. Mojego chłopaka, co gorsza.

            -Tak. – wyszeptałem, nie wierząc w to, co właśnie robiłem.

            -Oh, nawet nie wiesz, jak się cieszę! – krzyknął, tuląc się do mnie jeszcze bardziej. Nagle, moje oczy zaczęły mnie niemiłosiernie piec i czułem, że mógłbym zaraz wybuchnąć niepohamowanym płaczem. Jednak zacząłem mrugać szybko powiekami, wziąłem kilka głębokim wdechów i starałem się opanować. Boże, zrobiłem to. Okłamałem Harry’ego. To był chyba gorsze od prawdy. Jestem beznadziejny.