Rozdział 4. 'We're looking for love"

Witajcie ponownie! ♥

Tym razem rozdział trochę szybciej niż poprzednio :) Mam nadzieję, że się cieszycie. Jednak nie jestem do konca z niego zadowolona. Mam zamiar napisać dzisiaj jeszcze 5. rozdział i być trochę wprzód, aby nie robić wszytkiego na ostatnią chwilę.

Zapraszam do czytania i komentowania! <3

Rozdział 4.

            Obudziłem się w zbyt dobrym humorze i zaciągnąłem się mocno ciepłym powietrzem. Powoli otworzyłem oczy i tuż przed sobą zobaczyłem postać, patrzącą w telefon. Podniosłem się i dopiero po chwili dotarło do mnie, że Niall siedział i czytał moje wiadomości, na moim telefonie.

            -Niall! – krzyknąłem i rzuciłem się na niego, jednak mój przyjaciel był szybszy. Uciekł w kąt pokoju i czytał dalej. Wygrzebałem się błyskawicznie spod kołdry i z największą siłą, na jaką było mnie stać wyrwałem telefon z rąk chłopaka.

Blondyn tylko śmiał się, jakby usłyszał najlepszy dowcip w swoim życiu.

            -Z czego się śmiejesz, durniu? – zawołałem, a po chwili uspokoił się i spojrzał na mnie z uśmiechem.

            -On Ci się podoba.

            -Co? Kto?

            -Nie udawaj głupka!

            -Nie denerwuj mnie!

            -Louis.

            -Co?! Nie!

            -To jak wytłumaczysz, że spałeś z uśmiechem na twarzy i przyciskałem telefon do swojej piersi? – naprawdę jeszcze nigdy nie myślałem o tym, czy Louis mi się podoba. Rozważałem to, że dziwne było uśmiechanie się na jego widok, ale słowa Nialla nieco zbiły mnie z tropu… a może na niego naprowadziły? Nie, nie, nie. Louis mi się nie podoba. To mój znajomy, a raczej psycholog, który tylko pomaga rozwiązać mój kłopotliwy problem.

            -Bo tak wyszło. – powiedziałem cicho.

            -Jasne, jasne.

            -Zamknij się. – powiedziałem donośnym tonem, biorąc swoje ubrania na zmianę i udałem się do łazienki.

Gdy wróciłem do pokoju Nialla, łóżka były już pościelone, a chłopak zdążył się ubrać. Nagle, dopadły mnie głupie myśli, co by było, gdyby Lou mi się podobał. Jak wyglądałyby nasze spotkania i czy byłoby tak, jak wcześniej. Może i nie mieliśmy okazji spędzić ze sobą dużo czasu, ale mogłem już stwierdzić, iż było przyjemnie. Czułem się swobodnie i opowiadałem mu o tym, co leżało mi na sercu. Może o to własnie chodziło… aby pozbyć się problemu, mówiąc o nich komuś. Tak właśnie stwierdził Louis na ostatnim spotkaniu. Boję się nawiązywać nowe znajomości. Czy ja… czy ja zamknąłem się w sobie? Nie, to niemożliwe. Przecież przyjaźniłem się z Niallem, rozmawiałem z rodziną. Tylko jeśli nie to, to co to było?

            -Nie denerwuj się tak. – zaczął Blondyn, gdy usiadłem na łóżku.

            -Czytałem moje sms-y. Jak mam się nie denerwować?

            -Oh, przepraszam. Byłem ciekawy, co wywołało u Ciebie takie zachowanie.

            -Normalnie się zachowałem.

            -Myślę, że nie wszyscy śpią z uśmiechami na twarzy.

            -Odczep się.

            -Chcę tylko pogadać.

            -Nie ma o czym. Idę do domu.

            -Harry.

            -Co?

            -Przepraszam no. – powiedział szczerze, spuszczając głowę w dół i patrząc tępo w podłogę. Momentalnie zmiękłem na ten widok. Horan może i nie był idealny, co do przestrzegania zasad prywatności, ale był wspaniałym przyjacielem. Nie wiem, co bym zrobił, gdyby nie on.

Wstałem i usiadłem obok niego.

            -Dlaczego uważasz, że on mi się podoba? – spytałem bez skrupułów.

            -Uśmiechałeś się.

            -To wszystko?

            -Rzadko się uśmiechasz. Poza tym… Ty mu chyba też się podobasz.

            -Co?

            -Skoro do Ciebie napisał.      

            -Miał powód.

            -Już nie udawaj. Dobrze wiesz, że to był wyssany z palca powód.

            -Może i masz racje, może nie. Tylko Niall… pominęliśmy fakt, że on jest psychologiem, w dodatku moim.

            -To coś zmienia?

            -Dużo.

            -On Ci się podoba, prawda? – utkwiłem wzrok w krześle, stojącym przy biurku Niallera. Nagle wydało mi się tak bardzo interesujące, że nie potrafiłem oderwać od niego wzroku.

            -Harry.

            -Nie wiem. – powiedziałem, wstając. –Chodźmy może zjeść śniadanie, hm?

            -Okej.

Wtorek 17:10

            Zapukałem cicho w drzwi, prowadzące do gabinetu Louisa, a po chwili usłyszałem zaproszenie. Wszedłem więc do niewielkiego pokoju, a moje spojrzenie od razu skierowało się na Louisa. Miał na sobie biały, w czarne wzorki t-shirt, który opinał się na jego ciele za bardzo podkreślając niektóre z jego mięśni. Natychmiast wyrzuciłem w z głowy te myśli i zamknąłem za sobą drzwi.

            -Cześć. – powiedziałem.

            -Witaj, Harry. Cieszę się, że już jesteś.

            -Nie wiem, czy powinienem pytać… ale dlaczego miałem być wcześniej?

            -Jadę o dwudziestej do rodziców i chciałem zdążyć na pociąg zamiast stać w korku.

            -Ok. – pokierowałem się do znanego mi już fotela i usiadłem w nim, patrząc, jak Louis robi to samo.

            -A więc… jak minęły Ci te kilka dni?

            -Nie było tak źle.

            -Coś więcej? – rozmowa z Tomlinsonem wydała mi się nagle dziwnie krępująca. Nie miałem jednak ochoty wyjść z pomieszczenia, wręcz przeciwnie. Pragnąłem zostać tu jak najdłużej, lecz nie chciałem rozmawiać o mnie. Poczułem, że bardziej chciałbym poznać Louisa niż rozpatrywać moje problemy, które w jego towarzystwie znikały.

            -Sobotę spędziłem z Niallem, a w niedziele był rodzinny obiad.

            -I jak było?

            -Dobrze. Żadnego kłopotu. – uśmiechnąłem się, zdając sobie sprawę dopiero teraz, że gdy patrzyłem na kuzyna, nie czułem się w nawet małym stopniu, źle.

            -To się cieszę. Jak poniedziałek i dzisiaj?

            -Nie byłem wczoraj w szkole.

            -Dlaczego?

            -Źle się czułem.

            -A dziś?

            -Robiłem to co zwykle. Na każdej przerwie chowałem się za krzakiem i czekałem tam na Niallera.

            -Nie myślałeś, aby poznać kogoś nowego?

            -Nie.

Było naprawdę dziwnie. Nie miałem pojęcia, dlaczego czułem się, aż tak nietypowo. Nie było to przerażenie, które czułem w towarzystwie innych ludzi. Nie był to również dyskomfort… raczej skrępowanie, spowodowane tym, co niedawno powiedział mi Niall.

            -Lou? – zacząłem.

            -Tak?

            -Powiedz mi, co ja mam robić.

            -To znaczy?

            -Co mam robić, aby nie brać każdego przechodnia za wroga?

            -Mogę powiedzieć wiele na ten temat… ale, abyś zaczął tak postępować może minąć naprawdę dużo czasu.

            -Nawet jeśli… chciałbym kiedyś czuć się normalnie.

***

            Rozmowa z Harrym dzisiaj była zupełnie inna niż pozostałe. Nie znałem go jeszcze dobrze, ale mogłem śmiało stwierdzić, że nie zachowywał się jak na co dzień. Może po prostu miał gorszy dzień i nie miał ochoty na rozmowę?

            -Dobrze. Tak więc… zapytam najpierw, co czułem, gdy poznałeś mnie?

            -Cie… ciebie? – zapytał, jąkając się przy tym.

            -Tak. – czułem, wpływające ciepło na moją twarz i modliłem się, aby moje policzki nie zrobiły się czerwone.

            -Sam nie wiem. Byłem inaczej nastawiony, bo miałeś mi pomóc.

            -Chodzi mi o to, że z góry zakładasz, że ludzie, którzy nawet Cię nie znają, są źli.

            -Nie uważam tak.

            -W sensie nie lubią Cię.

            -Właśnie.

            -Zakodowałeś już sobie, że są Twoimi wrogami. Najlepszym rozwiązaniem tego jest zmiana nastawienie, lecz to jest naprawdę trudno. Powinieneś zmusić się do innego myślenia.

            -Tyle tylko, że ja nie umiem.

            -To jest błąd. Każdy to potrafi. Pomyśl na przykład, że znajomi z Twojej szkoły, są tacy jak ja.

            -To znaczy? – zapytał nerwowo.

            -To znaczy, że nie chcą dla Ciebie źle, lecz chcą Ci pomóc. Nie uważają Cię za wroga, lecz za przyjaciela, z którym z chęcią by zawarli nowe kontakty. – powiedziałem płynnie i dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, że ostatnie zdanie miało nie być w ogóle wypowiedziane.

            -Masz mnie za przyjaciela? – zapytał.

            -Dlaczego nie? – uśmiechnąłem się, chcąc pozbyć się ten krępującej atmosfery.

            -Chcesz zawrzeć ze mną nowe kontakty? – spytał po chwili, a na jego policzki wstąpiły słodkie, niewielkie rumieńce. Uśmiechnąłem się delikatnie, a następnie zamyśliłem się, co odpowiedzieć.

            -No… znaczy… już chyba zawarliśmy jakieś kontakty.

            -A tak, tak. – poczułem ulgę, gdy Harry zrozumiał, co miałem na myśli. Jednak nie do końca chodziło mi o taką znajomość. Chciałbym go poznać… poznać z innej strony. Tak, jakbyśmy byli przyjaciółmi z innego powodu, niż pragnienia pozbycia się problemu przez Harrego.

Rozmawialiśmy jeszcze około pół godziny, po czym pożegnaliśmy się i Harry opuścił mój gabinet.

23:58 tego samego dnia.

            

            Wiem, że było już późno i powinienem dawno spać, ze względu na zmęczenie podróżą. Wiem, że nie powinienem właśnie teraz myśleć o kędzierzawym osiemnastolatku, który ostatnimi czasy ciągle męczy moją głowę. Nie miałem pojęcia, dlaczego czułem potrzebę porozmawiania z nim, ale nie mogłem nad tym zapanować.

Sięgnąłem więc po telefon i wcisnąłem aplikację sms. Wpatrywałem się w ekran, aż w końcu wystukałem głupie słowa i wysłałem wiadomość.

Do „Harry : )” Dobry wieczór J Można?

Skarciłem się w myślach, bo co ja właściwie teraz robiłem? Harry był moim klientem, któremu miałem pomóc. Byłem dla niego psychologiem. Straszą osobą, która miała mu doradzić, a nie pisać po nocach.

Od „Harry : )” Cześć J Oczywiście, zawsze! Co u Ciebie? Dlaczego nie śpisz?

Zdziwiłem się trochę na jego słowa. Nie myślałem, że zareaguje na mojego sms-a tak entuzjastycznie, ale podobało mi się to.

Do „Harry : )” Jakoś znowu nie mogę zasnąć. Niby dobrze, ale jestem zmęczony podróżą.

Od „Harry : )” Niby? To znaczy? Coś się stało?

Tak, Ty się stałeś.

Do „Harry : )” Wszystko w porządku. Po prostu denerwuje mnie fakt, że jestem zmęczony, a nie mogę zasnąć :p A Co u Ciebie?

Od „Harry : )” Jakoś żyję. Trochę nudno. Jutro szkoła… nie chcę.

Do „Harry : )” Dasz radę. Pamiętaj, co Ci mówiłem. Pomyśl, że inni chcą dobrze.

Od „Harry : )” Tego, czego chcesz Ty?

Do „Harry : )” Właśnie..

Od „Harry : )” O jakich kontaktach mówiłeś? Nie miałeś na myśli tego, że jesteś moim psychologiem.

Do „Harry : )” Od jakiegoś czasu dziwnie na mnie działasz, wiesz? Chciałbym Cię poznać bliżej. Nie rozumiem, dlaczego tak bardzo tego pragnę.

Wpatrywałem się w napisane przed chwilą zdania, po czym szybko je usunąłem i zabrałem się za pisanie 

czegoś bardziej sensownego.

Do „Harry : )” Po prostu chcę Ci pomóc i lubię Cię.

Od „Harry : )” Też Cię lubię.

Zaryzykowałem i napisałem to, co nagle wpadło mi do głowy. Wiem, że zapewne odmówi, ale nie będę żałował, że nie spróbowałem.

Do „Harry : )” Może pójdziemy gdzieś? W sensie gdzieś, gdzie nie będzie tych niewygodnych foteli i nie będziemy musieli rozmawiać na trudne tematy.

Od „Harry : )” Z wielką chęcią. J Kiedy wracasz do domu?

Do „Harry : )” W piątek wieczorem. Właśnie… chyba niestety nasze piątkowe spotkanie będzie odwołane :/

Od „Harry : )” To może w zamian pójdziemy gdzieś w sobotę?

Do „Harry : )” Świetny pomysł. Do usłyszenia J

Od „Harry : )” Już nie mogę się doczekać. Dobranoc, Lou. Xx

Moje serce waliło, jak oszalałe, gdy czytałem naszą rozmowę jeszcze raz. Nie mogłem uwierzyć, że zebrałem się na taką odwagę i zaproponowałem Harremu wspólne wyjście. Właściwie… kiedyś byłoby to całkiem normalne, ale przecież kiedyś to nie dziś. Może jednak wrócę jeszcze do starej formy? Może uda mi się zapomnieć o przeszłości i żyć chwilą. Może.