Rozdział 7. 'We're looking for love'

Witam wszystkich! ♥

Jak to mam w zwyczaju, znowu dodaję rozdział dzień wcześniej :D Mam nadzieję, że choć troszkę się cieszycie, hm? 

Chciałam bardzo bardzo bardzo podziękować wszystkim za czytanie i komentowanie tego opowiadania. Jest mi niezmiernie miło, gdy czytam te wszystkie pochlebne opinie. Jesteście wspaniali, naprawdę! <3

Mam do Was jedną, małą prośbę. Czy każdy kto czyta ten rozdział, mógłby zostawić pod nim chociaż króki komentarz? Jestem strasznie ciekawa, ile tak naprawdę Was jest, a ile tylko przez przypadek otwiera tą stronę. Byłabym bardzo bardzo wdzięczna! ♥

Tak więc zapraszam do komentowania i czytania! :)

Rozdział 7.

2 tygodnie później

            Siedziałem na łóżku, podpierając głowę na otwartych dłoniach. W mojej głowie wirowało stado myśli, które nie mogły skleić się w całość. Nie miałem pojęcia, co zrobiłem źle. Chciałem dobrze. Pragnąłem tylko, aby każdy z nas był szczęśliwy. Jednak było zupełnie odwrotnie. Louis był na mnie zły i sprawiałem mu przykrość, a ja… ja czułem się, jakby rozrywało mnie coś od środka. Nigdy nie sądziłem, że mógłbym przywiązać się tak szybko do drugiej osoby. Nie wiedziałem, że nie potrafiłbym przestać myśleć o tej osobie.

Do moich drzwi zadzwonił dzwonek. Nie miałem ochoty otwierać. Dopiero wróciłem ze szkoły, nikogo nie było w domu, więc miałem chwilę dla siebie. Jednak ktoś zawzięcie chciał dostać się do mojego mieszkania, nieustannie pukając i dzwoniąc. Wstałem i zszedłem powoli na dół, mając nadzieję, że osoba już się ulotniła. Myliłem się, gdyż otwierając drzwi ujrzałem w nich człowieka, którego nigdy nie spodziewałbym się tu zobaczyć. Moje oczy zabłyszczały, a w podbrzuszu poczułem ucisk.

            -Co Ty tu robisz? – wykrztusiłem.

            -Miłe powitanie, Haz.

            -Przepraszam. – powiedziałem, otrząsając się.

            -Wyciągnąłem od Nialla Twój adres. Nie miej mu tego za złe, chciałem tylko porozmawiać.

            -Rozmawiamy dwa razy w tygodniu, Lou. – wycedziłem, nie zważając na słowa.

            -Chyba źle zrobiłem. – wyszeptał, po czym odwrócił się i chciał odejść. W ostatnim momencie chwyciłem go za łokieć i odwróciłem do siebie przodem. Staliśmy o wiele bliżej siebie niż przed chwilą, a ja nie mogąc tego wytrzymać wpadłem w jego ramiona.

            -Przepraszam, Lou. Nie chciałem, żeby tak to zabrzmiało. – powiedziałem w jego szyję. Pod wpływem mojego ciepłego oddechu na jego skórze, poczułem jak chłopak zadrżał.

            -Ostatnio cały czas tak brzmisz. – odparł smutno.

            -Wiem, ale ja muszę.

            -Co? – prawie krzyknął, a jego dłonie powędrowały na moje ramiona, aby oderwać mnie od jego ciała. Spojrzał prosto w moje oczy, nie miał o niczym pojęcia.

            -Zrozum, Lou. – wykrztusiłem, czując, jak w kącikach powiek zbierają mi się łzy.

            -Harry, wytłumacz mi. Co się dzieje? – zapytał, lecz ja wyrwałem się z jego rąk i zamknąłem się w domu. Pobiegłem do salonu, aby znaleźć się jak najdalej drzwi i ukucnąłem, a z moich oczu zaczęły wylewać się strumienie słonych łez.

Piątek 17:30

            Wszedłem niepewnie do gabinetu chłopaka, kierując się od razu na fotel. Ochłonąłem od naszego ostatniego spotkania i obiecałem sobie nie działać już pod wpływem impulsu. Tomlinson nie mógł o niczym wiedzieć, a ja dałem mu już dwa powody, aby miał nad czym się zastanawiać. Teraz już nie mogło tak być, musiałem być silny i działać po staremu. Żadnych uczuć, totalna obojętność, a łzy popłyną, gdy będę już sam.

            -Dzień dobry. – powiedział Louis, a ja patrzyłem dalej w podłogę.

            -Cześć. – wykrztusiłem wreszcie, wysilając się na normalny ton. Mój psycholog usiadł naprzeciwko mnie i patrzył się ze zmartwieniem. Nie mogłem nic powiedzieć na temat naszej przyjaźni. Nic.

            -Dobrze, Haz. Powiedz mi, jak Ci idzie zmiana nastawienia?

            -Właściwie… nie zwracam już uwagi na ludzi.

            -Słucham?

            -Mam to gdzieś za kogo oni mnie mają. Nie obchodzi mnie ich zdanie.

            -Harry powiedz mi, co się dzieje?

            -Nic.

            -Coś nie tak z maturą?

            -Matura? Ona poszła mi dobrze. Niedługo będą wyniki.

            -Powiesz mi, jak Ci poszło, kiedy je otrzymasz?

            -Jasne.

            -Cieszę się. – między nami zapadła ponownie cisza. Myślałem już od kilku dni, aby zmienić psychologa, jednak wiedziałem, że nie zniósłbym takiego rozstania. Mimo tego, że nie rozmawialiśmy tak swobodnie jak kiedyś, nadal dawał mi powody do uśmiechu. Może i musiałem się powstrzymywać, lecz w myślach, uśmiechałem się, gdy widziałem jego błyszczące oczy. Teraz nasze kontakty wzrokowe były tak rzadkie, że moja poprawa humoru była minimalna. Gdybym zrezygnował ze wszelkich spotkań, nie wytrzymałbym tego.

            -W takim razie… skąd wzięła Ci się taka nagła zmiana zdania?

            -Chodzi o to, że mam ich wszystkich gdzieś?

            -Tak. – dlatego, że dla mnie liczysz się tylko Ty.

            -Nie wiem. Po prostu.

            -Dlaczego nie chcesz powiedzieć mi co jest nie tak? Jeszcze niedawno wszystko szło dobrze. Widziałeś powoli w ludziach swoich dobrych znajomych, a teraz masz ich gdzieś. Nie rozumiem.

            -Ja też.

            -Pomyśl proszę, co się stało i porozmawiamy o tym we wtorek. Do widzenia, Harry. – spojrzałem na niego i dzisiaj po raz pierwszy nasze oczy się spotkały. On nie żartował. Właśnie po trzydziestu minutach rozmowy, zakończył nasze spotkanie i pożegnał się. Miał poważny wyraz twarzy, na której nie było ani śladu uśmiechu czy radości. Ten widok jakoś mnie nie zadawalał. Było mi źle, że to ja doprowadziłem go do takiego stanu. Wstałem i wyszedłem.

Wieczorem tego samego dnia

            -Niall? – powiedziałem do telefonu, gdy usłyszałem dźwięk, przypominający odbieranie.

            -Tak, tak. Co tam, Harry?

            -Przyszedłbyś do mnie?

            -Wiesz… bo u mnie jest Zayn.

            -Przeszkadzam Wam.

            -Nie. Po prostu nie wiem, czy chcesz go widzieć i boję się, że nie będziesz mnie już lubił.

            -Słucham? Niall, nie bój się o to. Jesteś moim najlepszym przyjacielem i nikt tego nie zmieni Przyjdźcie oboje, co Ty na to?

            -No dobrze, z chęcią. – odparł, a ja słyszałem w jego głosie ulgę i radość.

Po 15 minutach usłyszałem pukanie do drzwi, więc podbiegłem do nich i zaprosiłem chłopców do środka.

Poszliśmy na górę i schowaliśmy się w moim pokoju.

            -Zayn… - zacząłem. – Wybacz, że źle zaczęliśmy. Ostatnio nie było ze mną dobrze. – wykrztusiłem z siebie.

            -Nie ma sprawy. – puścił mi oczko.

            -No no, Haz. – zaśmiał się Niall, a moje oczy posmutniały. Powiedział do mnie tak, jak zawsze mówił do mnie Louis.

            -Wszystko w porządku? – zapytał Zayn i Niall jednocześnie, na co delikatnie się uśmiechnąłem.

            -Właśnie nie. Chciałem z Wami o tym pogadać. – wyszeptałem. – Już nie mam siły.

            -Oh, Harry! W końcu się przekonałeś, aby o tym porozmawiać! – zapiszczał Blondyn i mocno mnie do siebie przytulił. Wtuliłem się w niego mocno i poczułem minimalną ulgę.

Usiedliśmy w trójkę na łóżku i na początek rozmawialiśmy tak po prostu o życiu. Wspominaliśmy też maturę, aż w końcu zeszliśmy na temat moich spotkań z Louisem.

            -Dlaczego spotykacie się tylko we wtorki i piątki? – zapytał Niall.

            -Ja musiałem to zrobić.

            -Ale co?

            -To by się źle skończyło.

            -Harry, o czym Ty mówisz?

            -Bo ja… Niall ja nie umiem tego powiedzieć. – wyrzuciłem z siebie, a po moim policzku spłynęła łza.

            -Nie płacz. Błagam. – powiedział cicho Zayn, powodując, że na niego spojrzałem. Nie spodziewałem się po nim takiej reakcji.

            -Ja coś do niego czuję. – wyszeptałem na jednym wydechu i schowałem twarz w dłoniach. Nie płakałem. Po prostu nie umiałem spojrzeć im w oczy.

Po chwili poczułem, jak oboje z każdej strony przytulają mnie. Ciepło owinęło całe moje plecy, a co najważniejsze poczułem się lepiej, mówiąc o tym na głos.

***

            Siedziałem na łóżku wpatrzony w ekran laptopa, co chwile odświeżając twittera. Głęboko w głowie siedziała mała nadzieja, że może Harry jeszcze napisze. Jednak za każdym razem tak bardzo się myliłem.

Nie miałem pojęcia, co tak mocno przyciągało mnie do Styles-a. Polubiłem go już od początku i byłem pewny, że teraz udawał. To nie był ten sam chłopak, który przyszedł do mnie na pierwsze spotkanie. Jego zachowanie znacznie się zmieniło, a co gorsza nie znałem przyczyny tej zmiany.

Jednak nie to było największym problemem. Szybko przywiązywałem się do ludzi i to było moją straszną wadą. Nie potrafiłem przestać myśleć o Hazzie i o tym, dlaczego z dnia na dzień stał się taki… inny. To chyba było najlepsze określenie. Przez trzy miesiące był dla mnie taki miły. Bardzo lubił ze mną rozmawiać i spotykać się. Często wystarczało nam tylko towarzystwo zamiast rozmowy.

Szczerze? Myślę, że od początku nasza znajomość była nietypowa. Nie zmierzało to ku przyjaźni. Nasze spojrzenia lub czułe słówka przypominały bardziej zaloty, a nie zabawę. Czasami oboje rumieniliśmy się w swoim towarzystwie, co z pewnością nie było normalne, jak na przyjaciół.

Tak jak już mówiłem, lubiłem Harrego. Nie. Ja ewentualnie lubiłem na niego patrzeć, ponieważ jako osobę, uwielbiałem go. Był słodki, uroczy, kochany i taki pocieszny. Właśnie, był. Teraz zachowuje się, jak zupełnie ktoś inny. Na dodatek nie da do siebie dotrzeć i nie chce rozmawiać ze mną normalnie. Mam powoli tego dość i ta sytuacja zaczyna mnie przerastać.

Złapałem telefon i wykręciłem jego numer. Nikt nie odebrał. Zadzwoniłem jeszcze raz i po pięciu sygnałach usłyszałem ciche ‘halo?’

            -Harry?

            -Tak.

            -Śpisz?

            -Nie… ja po prostu nie mogę teraz rozmawiać.

            -Jak zwykle.

            -Nie. Zadzwoń za dwie godziny, dobrze?

            -Do… dobrze. – w jego głosie wyczułem smutek i przygnębienie. Bardzo zaciekawiło mnie, dlaczego nie mógł akurat teraz rozmawiać. Jednak bardziej byłem zdziwiony, że kazał mi do siebie w ogóle zadzwonić. Chciał ze mną porozmawiać.

Kiedy zdałem sobie z tego sprawę, moje serce zaczęło bić chyba tysiąc razy na minutę.

2 godziny później

            Siedziałem nadal w tej samej pozycji, co chwile zerkając na zegarek. Minęło dokładnie dwie godziny od mojego telefonu do Harrego. Wykręciłem powoli numer, zastanawiając się tak w ogóle, co ja mam mu powiedzieć. Zadzwoniłem do niego pod wpływem chwili i chciałem wygarnąć mu, że za kogo on się uważa. Dlaczego ciągle mnie zbywa i zachowuje się do siebie niepodobnie. Jednak, gdy usłyszałem jego smutny głos, od razu zapomniałem o tym, jaki był nie w porządku wobec mnie.

Mimo wszystko, pragnąłem wytłumaczyć z nim kilka spraw. Chciałem dowiedzieć się, o co mu chodziło i dlaczego taki jest. Nacisnąłem zieloną słuchawkę i już po pierwszym sygnale odebrał.

            -Cześć, Lou. – zaczął tym samym smutnym głosem.

            -Cześć, Haz. – powiedziałem, przypominając sobie, jak zawsze witaliśmy się naszymi wymyślonymi pseudonimami.

            -Co u Ciebie? – zapytał, co trochę mnie zdziwiło.

            -Odpowiedziałbym, że dobrze, ale tak nie jest.

            -Dlaczego?

            -Ty mi lepiej powiedz. – odparłem smutno.

            -…

            -Dlaczego? Dlaczego traktujesz mnie, jakbyś mnie nie znał?

            -Lou…

            -Powiedz mi.

            -Nie mogę.

            -Dlaczego? O co chodzi, Haz?! Ciągle tłumaczysz, że nie możesz mi powiedzieć! – krzyknąłem, nie panując nad emocjami. Słowa zaczeły same ze mnie wypływać i nie mogłem już nic cofnać.

Nagle, po drugiej stronie słuchawki usłyszałem ciche pociągnięcie nosem.

            -Ty płaczesz? – zapytałem, lecz odpowiedziała mi tylko cisza. – Harry ja przepraszam. Nie powinienem krzyczeć. Nie mam pojęcia o co chodzi…

            -Przestań.

            -Słucham?

            -Przestań mówić. – zamilkłem, a po kilkunastu sekundach usłyszałem chrząknięcie.

            -Chodzi o to… że nie możemy się dłużej spotykać, Louis. – powiedział powoli, a w oddali usłyszałem ciche odgłosy.

            -Aha…

            -Nie myśl, że Cię nie lubię.

            -To co mam myśleć?

            -Nie wiem, Lou. Po prostu spróbuj mnie zrozumieć w jakiś sposób. Będę przychodził dwa razy w tygodniu na Twoje spotkania. Tyle.

            -Tak po prostu mamy na nich ze sobą rozmawiać? Bez wyjaśnień Twojego zachowania.

            -Mojego zachowania?

            -Odpychasz mnie, ignorujesz. Uciekasz przede mną, jakbyś się czegoś bał. – i właśnie teraz do mojej głowy wpadła pewna myśl. Harry się czegoś bał. Nie chciał, abym się dowiedział, dlatego mnie unikał. Tylko, co to było? Co sprawiało, że musiał mnie od siebie odsuwać?

            -Dobranoc, Lou. – usłyszałem, po czym chłopak najzwyczajniej w świecie rozłączył się.