Epilog. 'Never let me go'

Witajcie Kochani! ♥

Zdobyliście ponad 15 lajków, więc spięłam pupę i napisałam dla Was epilog. Smutno mi, że ta historia dobiega końca, ale naprawdę nie było sensu ciągnąć tego w nieskończoność. Mimo wielu błędów i niektórych nudnych momentów, jestem z tego dumna. Uważam, że ta powieść, jest na pewno lepsza od poprzedniej, a przede wszystkim wymyśliłam ją sama, nie ściągając kilku rzeczy z innych blogów. 

Kolejne opowiadanie, zaczęłam pisać zupełnie przez przypadek. Wpadł mi mały pomysł na imagin, a tu się okazało, że fajnie by było zrobić z tego dłuższe opowidanie. Mam już pierwszy i połowe drugiego rozdziału i mam nadzieję, że się Wam spodoba. Rozdziały prawdopodbnie zacznę dodawać za tydzień w poniedziałek, czyli akurat jak rozpoczną mi się ferie. 

Na koniec, chciałam Wam bardzo serdecznie podziękować, za wszystkie wspaniałe komenatarze, które tak motywowały mnie do pracy i tak wiele wejść. Jestem strasznie szczęśliwa i BARDZO WAS KOCHAM! <3

Do usłyszenia :)

Epilog.

            -Lou? – zaczął.

            -Tak?

            -Co byś… co byś powiedział, gdybym za kilka lat chciałbym mieć z Tobą dziecko? – stanąłem jak wryty i kompletnie nie wiedziałem, co teraz powiedzieć. Nie miałem pojęcia, czy mówił poważnie, czy tylko nabijał się ze mnie. Odwróciłem się do niego przodem i spojrzałem zmieszanym wzorkiem. Miał śmiertelnie poważny wyraz twarzy, więc wątpie, aby żartował. Jednak nadal nie mogłem  nic wykrztusić.

            -Mówisz poważnie? – wydukałem w końcu.

            -Zdecydowanie. – był niepewny, czułem to.

            -Czy Ty naprawdę chcesz mieć ze mną dziecko? – moje słowa nie mogły trafić do mojej głowy. Czułem się, jakbym śnił lub tylko zagłębił się w moje najskrytsze marzenia. Podszedłem bliżej do Harrego i spojrzałem prosto w jego oczy.

            -Nawet nie wiesz jak bardzo. Jeszcze jak opowiadałeś mi o tej małej dziewczynce z takim zachwytem… - nie pozwoliłem mu dokończyć, ponieważ wpiłem się czule w jego usta. W moim brzuchu wibrowało od nadmiaru emocji, których nie umiałem opisać słowami. Przylgnąłem do Hazzy całym swoim ciałem, całując go bez opamiętania. Ten oczywiście, od razu położył dłonie na moim pośladkach i przyciągnął jeszcze bliżej, tak że wyjątkowo dokładnie czułem jego przyrodzenie, ocierające się o moje. Było mi przyjemniej, jak nigdy dotąd. Właściwie, byłem po prostu szczęśliwy. Nikt jeszcze w życiu nie przyczynił się, aż tak bardzo do tego, że chce mi się żyć.

Po kilku minutach oderwałem się chłopaka, lecz nadal byłem w niego wtulony.

            -Oh, Harry. Jak Ty to robisz?

            -Co takiego?

            -Sprawiasz, że jestem tak strasznie szczęśliwy.

            -Wiesz? – zamilczał na chwilę. – Mógłbym zapytać Ciebie dokładnie o to samo. – zaśmialiśmy się cicho, po czym musnęliśmy czule nasze usta.

            -Chodź. – powiedziałem, odsuwając się od mojego chłopaka. – Musimy się rozpakować. – pociągnąłem go za dłoń, aby mi pomógł, lecz zaparł się.

            -Musimyyyy? Ja chcę porobić coś innego.

            -Co takiego? – przyciągnął mnie do siebie jednym ruchem i przejechał dłonią po moim członku. Nie mogłem powstrzymać cichego jęknięcia, co Harry wykorzystał i zaczął mnie całować. Cofnąłem się jednak szybko, dopóki nie byłem jeszcze, aż tak oczarowany.

            -Nie! Uspokój się! Sprzątamy!

            -Agrrrrr… jesteś okropny.

            -Też Cię kocham.

Następnego dnia.

            Obudziłem się, a może to ktoś obudził mnie. Dopiero po chwili, poczułem wargi Harrego na swoich. Leżałem jeszcze chwile i rozkoszowałem się jego pieszczotami, a po chwili odwzajemniłem pocałunek. Styles od razu zareagował i wdrapał się na mnie. Zaczął jeździć dłońmi po moim nagim torsie, a ja przymknąłem powieki.

            -Która godzina? – wychrypiałem.

            -Ciiii.. – wyszeptał, po czym pocałował mnie przeciągle.

Było mi niezmiernie przyjemnie, lecz nie mogliśmy przeleżeć całego dnia w łóżku. Mieliśmy naprawdę sporo do nadrobienia, ale na szczęście udało nam się wczoraj wszystko posprzątać.

***

            Niczego tak bardzo na świecie nie byłem pewny, jak tego, że kochałem Louisa z całej siły. Z każdym dniem pragnąłem go coraz bardziej, a gdy tylko ograniczał nasze zbliżenia, chciałem go jeszcze bardziej. Czułem się od niego uzależniony.

            -Haz. – zaczął Lou, kiedy już po śniadaniu usiedliśmy na chwilę na kanapie.

            -Słucham?

            -Pamiętasz, jak mowiłeś, że spróbujesz porozmawiać z mamą?

            -Tak.

            -Może zrobisz to… teraz?

            -Teraz?!

            -No przecież mówię.

            -No ale jest piątek. Pewnie jest w pracy albo coś.

            -Harry.

            -To może napiszę jej sms-a, czy mogę zadzwonić?

            -Jeśli tak chcesz, to napisz. – wyciągnąłem z kieszeni spodni telefon i wpisałem krótkie pytanie. Robiłem to jak najdłużej, lecz Tommo patrzył na mnie i nie dał mi wygrać. Wysłałem w końcu wiadomość i zacząłem bawić się komórką. Po kilkunastu sekundach przyszła odpowiedź.

            Od ‘Mama’ „Nie dzwoń”

Odłożyłem telefon na stolik, po czym wgapiałem się tępo w ścianę. Nie mogłem uwierzyć, że własna matka nie chciała ze mną rozmawiać. Nie miałem ochoty na płacz. To nie było to. Emocje, które wewnątrz mnie buzowały, nie chciały wyjść. Zostały tam i niszczyły mnie od środka. Poczułem przeszywający ból w klatce piersiowej i dopiero po chwili zorientowałem się, że Lou mocno mnie przytulił. Nie zareagowałem. Nie potrafiłem.

            -Harry. – szepnął, lecz słyszałem jego słowo, jakby z oddali.

            -Haz! – szarpnął mną.

            -Harry odezwij się! – krzyknął do mnie, lecz po prostu nie umiałem się odezwać. Było mi źle, cholernie źle. Chłopak wdrapał się na moje kolana i usiadł na mnie okrakiem. Chwycił moją twarz w swoje dłonie i skierował ją w swoje oczy. – Wiem, że nie tak to sobie wyobrażałeś, ale może nie ma teraz czasu. Nie obstawiaj najgorszego.

            -Zamknij się! To nie Ciebie wyrzekł się ojciec, a matka nie chce z Tobą rozmawiać! – wykrzyczałem i zepchnąłem go z siebie. Wstałem i czym prędzej udałem się na górę.

Nie wychodziłem z pokoju już do wieczora. Co gorsza, Louis nawet nie zapukał do moich drzwi. Nie słyszałem tej jego kroków, więc zapewne siedział na dole. Możliwe też, że wyszedł z domu, gdyż z góry trudno usłyszeć dźwięki.

Około siedemnastej otworzyłem laptopa i napisałem do kilku znajomych, prosząc ich o skany lekcji moich i Lou. Po dwóch godzinach otrzymałem potrzebne dane i wysłałem jedne pocztą do mojego chłopaka, a drugie wydrukowałem. Nie miałem ochoty na naukę, więc włożyłem kartki w książkę od chemii i wróciłem na łóżko.

Po kilkunastu minutach usłyszałem, jak ktoś biegnie po korytarzy. Louis wpadł do mojego pokoju i podał mi szybko telefon. Wibrował.

            -Odbierz! Odbierz! To Twoja mama! To Annie! – spojrzałem na niego wielkimi oczami, po czym skierowałem wzrok na ekran komórki. Rzeczywiście dzwoniła moja mama. Z niepokojem odebrałem i przyłożyłem telefon do ucha.

            -Halo? – wyszeptałem.         

            -Harry?

            -Tak.

            -O matko! Dziecko! Tak się o Ciebie martwiłam! Boże, tak mi głupio. Nie mogłam zadzwonić, bo byłam w domu i rozpisywać też nie za bardzo, bo Marcus by zobaczył, że coś piszę i sprawdziłby.

            -On musi Cię sprawdzać?

            -Harry, Kochanie. Nic Ci nie jest? Gdzie Ty jesteś?

            -U Louisa.

            -Mieszkasz tam?

            -Tak.

            -Wróć do domu. – usłyszałem po krótkiej ciszy słowa mamy. Momentalnie do moich oczu nalały się łzy. Tommo chciał wyjść, ale poprosiłem go ruchem ręki, aby został. Usiadł więc obok mnie i nasłuchiwał.

            -Ale mamo… jak? Ja nie mogę, ojciec… On…

            -Przestań! On nie ma prawda wyrzucać Cię z domu! Poza tym, nie jest Twoim biologicznym tatą! Nie ma prawa i tyle!

            -Mamo?

            -Tak?

            -Czy coś się stało?

            -Nie Skarbie, wszystko w porządku. – wyczułem w jej głosie fałszywą nutę i od razu wiedzaiłem, że coś jest nie tak.

            -Mów.

            -Harry, wszystko jest dobrze.

            -Powiedz, co się dzieje. – usłyszałem, jak pociągnęła nosem. Po chwili rozpłakała się głośno.

            -Błagam Cię, wróć tutaj. – rozłączyłem się, po czym zerwałem się z łóżka. Odwróciłem się na chwilę, aby spojrzeć na Louisa.

            -Przepraszam, że krzyczałem. Byłem zdenerwowany.

            -Rozumiem, nie ma sprawy.

            -Lou, ja muszę iść.

            -Dlaczego?

            -Co niedobrego dzieje się w domu.

            -Mam iść z Tobą?

            -Nie, lepiej tu zostań.

            Okazało się, że Marcus nie był gniewny i złośliwy tylko w stosunku do Harrego. Był też źle nastawiony do swojej żony, którą, gdy tylko zaczynała wspominać o synie, bił. Po prostu, nie zważając na to, iż jest kobietą, szarpał nią i krzyczał, że On nie jest ich dzieckiem. Z początku Annie uciekała, lecz potem stawiała się mężczyźnie, mówiąc, że to jej ukochany syn, a do Marcusa, owszem, nie należy. Wtedy, on uderzał ją w twarz, czasem lżej, czasem mocniej. Czasem robił to delikatnie, a czasem mocniej. Matka Harrego nie miała już siły, codziennie bała się o swoje życie, gdyż czuła, jak z godziny na godzinę, jego mąż robi się groźniejszy. Nie miała odwagi wyrzucić go z domu, a sama nie miała dokąd iść. Gdy tylko dostała sms’a od Hazzy, ucieszyła się jak nigdy i zadzwoniła, jak wyszła z domu z wymówką, iż braknie chleba. Z chęcią rozmawiałaby z nim dłużej, lecz nieoczekiwanie się rozłączył. Nie orientując się zbyt, gdzie zaszła, zobaczyła po kilku minutach, biegnącą w jej stronę postać. Gdy była już bliżej, dojrzała w nim swoje ukochane dziecko, a z jej oczu zaczęły wypływać łzy. Chłopak również płakał. Rzucił się w ramiona swojej jedynej mamy i zatopił się w jej uścisku. Czuł się z nią bardzo dobrze. Było ciemno, więc Harry nie miał okazji zobaczyć ran na twarzy Annie.

            -Mamo, powiedz, co się dzieje? – zapytał, gdy już się uspokoił. Ona tylko pociągnęła go w stronę latarni i pokazała mu twarz. Styles przyłożył dłoń d swoich ust i syknął z przerażenia.

            -On Ci to zrobił?! – już się wyrywał, aby tam pójść, lecz ona go zatrzymała.

            -Przestań, Haz! To nic nie da! On Ci zrobi krzywdę!

            -Ja mu zrobię krzywdę, mamo!

            -Nie, rozumiesz?! Nie idź tam! Błagam!

            -Dobrze… ale jeśli Ty tam nie wrócisz. – powiedział pewnie i stanął naprzeciwko jej.

            -Kochanie, ja muszę tam wrócić. Nie mam gdzie spać.

            -Możesz przenocować u Louisa. On mieszka sam… no znaczy ze mną.

            -Twój przyjaciel zapewne nie ma ochoty przygarniać do domu obce kobiety.

            -Louis jest moim chłopakiem, wiesz?

            -Jak to? – spojrzała na chłopca z przerażeniem.

            -Tak, kocham go. Jest dla mnie bardzo ważny. Wczoraj wróciliśmy, a wiesz gdzie byliśmy? Nad morzem! Było cudownie! – mówił z takim zachwytem, jakby opowiadał o swoich najlepszych wspomnieniach. Annie równie mocno była uradowana. Cieszyła się szczęściem syna.

Harry objął mamę w pasie i ruszyli w stronę domu jego chłopaka. Opowiadał jej o wszystkich spędzonych dniach z Louisem. Jego mama była naprawdę zadowolona. Cieszyła się, że w końcu mogła być z synem, który na dodatek był szczęśliwy.

Gdy weszli do domu, Hazza pokierował mamę do jego pokoju. Wtedy wyjaśnił wszystko Tomlinsonowi.

            -Nie ma sprawy, Haz. Może tu być.

            -Naprawdę? Nie wiem, jak Ci dziękować!

            -Wystarczy, że jesteś.

            -Lou, jeszcze raz Cię przepraszam za dzisiaj. – chłopak przyciągnął do siebie kędzierzawego i mocno go przytulił.

            -Wszystko w porządku. Będzie dobrze, dopóki Ty tu jesteś.

            -Kocham Cię. – wyszeptał Harry.

            -Ja Ciebie też.